ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν γράφω για να τα διαβάσει κάποιος και να μου βρει λύση στο πρόβλημα. Δεν γράφω ούτε για να με παρηγόρησετε. Δεν γράφω για να μου υπενθυμισετε ότι στη ζωή υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από το δικό μου. Όλα τα ξέρω. Σχεδόν.. Αλλά δεν μπορώ να τα αγνοήσω! Αυτό που δεν ξέρω είναι γιατί δεν μπορώ να είμαι με τον άνθρωπο που αγαπώ χωρίς να χάσω όσα με κόπο έχω χτίσει. Γιατί δεν μπορώ να έχω τον στοιχειώδη χρόνο μαζί του, όπως όλα τα ζευγάρια; Γιατί δεν μπορούμε να μείνουμε μαζί χωρίς κάποιος να βγει χαμενος; Γιατί η απόσταση που δεν μπορέσαμε ποτέ μας να μηδενισουμε με οδήγησε στην απόφαση ότι δεν μπορώ να μεγαλώσω ένα παιδί που προέκυψε από έναν άντρα που δεν είναι διατεθειμένος να κάνει το παραμικρό βήμα πίσω για να βρεθούμε κάπου στη μέση; Το ίδιο μου είπε ο πατέρας μου και με στιγμάτισε. Δύο χρόνια γυρνάει στο μυαλό μου.Εκτοτε αποφοίτησα, διάβασα, δούλεψα, ξεχάστηκα κάποιες στιγμές.. Με στήριξε τελικά αν και δεν συμφώνησε γιατί ήθελε να το κρατήσουμε, αλλά μόνο αν έκανα εγώ πίσω. Δεν είναι εγωισμός. Το αντίθετο! Δεν ξεκινάς να κάνεις οικογένεια γνωρίζοντας ότι το παιδί θα μεγαλώσει με μια μάνα λυπημένη και καταπιεσμενη για όλα όσα έχασε και σε ένα περιβάλλον ανθρώπων που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται μέσα σε μια νέα οικογένεια. Μια οικογένεια ξεκινάει με το δίπολο γονείς και το παιδί τους. Κανέναν άλλον μέσα στα πόδια τους, τέλος. Εγώ δεν μπορούσα να το έχω αυτό.Πρέπει να ξελασπώσει την οικογένεια του, όλοι στηρίζονται σε αυτόν κι εκείνος ταυτόχρονα προσπαθεί να ορθοποδήσει επαγγελματικά. Δεν χωράω στο πλάνο αυτό, το κατάλαβα. Θα χωρούσα, μόνο αν έκανα εγώ πίσω σε ΟΛΑ και έμπαινα σε μια αρρωστημένη κατάσταση που αντί η οικογένεια να στηρίζει ή τουλάχιστον να μην επιβαρύνει το παιδί της, το έχει βάλει στη μέση και έχουν γατζωθει όλοι από πάνω του.. Τον κατέστρεψαν κι αυτόν κι εμένα έμμεσα. Ξέρει πως αν τους αφήσει, χάθηκαν. Τους λυπάται.. Αξιοθρήνητοι για μένα που ξέρω ότι από τα χέρια τους πέρασαν μύρια και σπαταληθηκαν όλα. Με παρακαλάει να δώσω λίγο χρόνο να δούμε τι θα κάνουμε. Ο χρόνος σταμάτησε εκείνη τη στιγμή που πήρα την απόφαση. Του είπα σήμερα πως μονάχα όταν καταλάβει ότι με έχει χάσει εντελώς, τότε θα βρει χρόνο και λύσεις στις ανυπέρβλητες υποχρεώσεις του. Συμφώνησε. Επί της ουσίας είναι έτοιμος να με χάσει πάρα να προλάβει το προβλεπόμενο.Επρεπε να το είχα καταλάβει.. Τον κατηγορώ και τον δικαιολογώ ταυτόχρονα. Άλλωστε τον αγαπώ πολύ και υπό άλλες συνθήκες θα κάναμε υπέροχη οικογένεια. Ίσως θα ήταν η αφορμή να απεμπλακει από την κατάσταση αυτή, αλλά δεν μπορείς να θέτεις ένα αθώο πλάσμα σε πιθανότητες που μπορεί να αποβουν μοιραιες για το ίδιο. Κι αν δεν άλλαζε η κατάσταση; Ποια χρήματα θα ήταν δικά μας και ποια της οικογένειας; Αν δεν μετακομιζε, θα μέναμε όλοι μαζί; Εγώ δεν θα δούλευα, άρα τι λόγο θα είχα μέσα σε ένα ξενο σπίτι; Τι δυστυχία για δύο νέα παιδιά.. Προσωπικά, εχω τεράστιο μερίδιο για τις επιλογές μου, χωρίς να σημαίνει ότι μετάνιωσα. Εγώ την πέρασα την τιμωρία μου κι ακόμα την περνάω. Πρέπει να σταματήσει όλο αυτό... Εκείνος τώρα κοιμάται κι εγώ νιώθω πως έχω χωρίσει ήδη μέσα μου. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να του το πω.Ίσως είμαστε από καιρό χωρισμένοι.. Ισως το ξέρει ήδη και περιμένει.