ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς να νιώσεις όταν χρόνια τώρα ζεις σε μια πολυπροβληματική οικογένεια και πλέον που μεγάλωσες, λόγω και της επαγγελματικής σου ιδιότητας, όχι μόνο το διαπιστώνεις καθημερινά, αλλά δεν αντέχεις ούτε λεπτό άλλο σε αυτή την κατάσταση; Πώς να νιώθεις που όσο ήσουν παιδί καταλάβαινες πως κάτι δεν πάει καλά με τους γονείς σου, αγανακτούσες, αναζητούσες απεγνωσμένα να ξεφύγεις, βίωνες λεκτική και σωματική βία, ακόμα και την "έσκαγες" από το σπίτι κάποιες φορές, ή απομονωνόσουν μέσα σε στο δωμάτιο, κλαίγοντας με τις ώρες και παρακαλώντας να "δει" όσα κάνει ότι δε βλέπει η μητέρα σου, ή ακόμα καλύτερα να αντιδράσει στην παθητικότητά της; Πώς να νιώθεις που επειδή από μικρή έλεγες με μεγάλο θάρρος ψυχής τα όσα αντιλαμβανόσουν ως παιδί, αλλά καθόλου δε σου άρεσαν, με αποτέλεσμα να σε αποκαλούν "τρελή", "σκουπίδι", "αλήτισσα"; Πώς να νιώθεις όταν στα 25 σου πλέον δεν ανέχεσαι ούτε λεπτό άλλο την λεκτικώς κακοποιητική συμπεριφορά του χρόνια αλκοολικού πατέρα σου ή την αδιάκοπα ψυχική αποφόρτιση της μητέρας σου σε εσένα; Πώς νιώθεις όταν πρέπει να ανεχτείς αυτούς τους δύο ανθρώπους ως ενήλικη υγιής γυναίκα που θέλει να ζήσει ελεύθερη και δυνατή την πιο δημιουργική φάση της ζωής της, καθώς και παράλληλα τον αδερφό της, ο οποίος με τα χρόνια έχει μετατραπεί σε πολύ κακό αντίγραφο της πατρικής φιγούρας, με μεγάλη αλαζονεία και με ευκολία χρήσης των λέξεων εκείνων που άκουγε να με χαρακτηρίζουν, απλά και μόνο γιατί κάποτε μίλησα "αγενώς" στον πατέρα μου (!). Πώς να νιώσεις όταν συνεχώς βιώνεις διακρίσεις λόγω φύλου ως γυναίκα-κόρη σε σχέση με τον αδερφό-άνδρα; Πώς να νιώθεις που σε κάθε φασαρία μέσα στην οικογένεια στα παιδικά σου χρόνια έπαιρνες τον ρόλο "ενήλικα" και υπερασπιζόσουν τη μαμά, γιατί στο ζητούσε να το κάνεις για το καλό της, αλλά εκείνη πάντα απείχε στο ανάλογο καθήκον της όταν οι ρόλοι αντιστρέφονταν και το θύμα ήμουν εγώ, από φόβο μην τυχόν και αμφισβητήσει τον "σύζυγο" ή την πετάξει έξω από το σπίτι; Πώς να νιώσεις που η κριτική και η παρεμβατικότητα των γονιών σου στην ζωή σου δεν έλειψαν ποτέ να είναι παρόντα, με έναν πατέρα κριτικό "απέξω" και ταυτόχρονα αδιάφορο για τα προβλήματά σου, και με μια μητέρα πολύ έντονα συμπαραστεκόμενη δίπλα σου, αλλά και τόσο επιβλητική, όπου καθετί θα πρέπει να συμφωνεί με τα δικά της ναι ή όχι. Πώς να νιώθεις που κατακλύζεσαι τόσα χρόνια από συναισθήματα θυμού και αδικίας, και που σε "ανυψώνουν" μόνο όταν πρόκειται για το "φαίνεσθαι", σχετικά δηλαδή με τα κοινωνικά σου επιτεύγματα, ενώ ποτέ άλλοτε δε σε ενθάρρυναν στο παραμικρό; Και φυσικά, πως να νιώσεις όταν δε βλέπεις το όνειρο που έχεις φτιάξει από παιδί να πραγματώνεται για ελεύθερη διαβίωση από τον οικογενειακό κλοιό, χωρίς κανείς να ορίζει το χώρο, τα θέλω και τα πρέπει σου, σε μια εποχή που ακόμη και οι μεταπτυχιακές σπουδές είναι μεγάλο προνόμιο και όταν είσαι βέβαιη πως στην προσπάθεια απαγκίστρωσης από την οικογενειακή σου εστία και σε εκείνη για οικονομική ανεξαρτησία κανείς δεν πρόκειται να σε υποστηρίξει, παρά θα επιδιώξει να σε συγκρατήσει στο παθογόνο περιβάλλον, σε συνδυασμό με την άθλια οικονομική σου κατάσταση όπου άμεσα δε δύναται να βελτιώσεις;