ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

έχει λίγο καιρό που γύρισα στο σπίτι με τους γονείς μου από την φοιτητική ζωή.Οι άνθρωποι είναι για τον πούτσο. Συνέχεια φωνές. Συνέχεια μιζέρια.Πραγματικά δεν ξέρω γιατί ζουν.Βέβαια θα μου πεις υπάρχουν πολλά περισσότερα και χειρότερα τρολ εκεί έξω.Αλλά η συμβίωση μαζί τους είναι ανυπόφορη.Επίσης το κράτος είναι μπουρδέλο. Σπούδασα τόσα χρόνια, για να πάρω ένα πτυχίο που οδηγεί που; Στο τρελοκομείο;Είναι τόσο δύσκολο να υπάρξει μια κανονική ροή της ζωής όλων των ανθρώπων; Είναι τόσο δύσκολο να βρεις μια απλή δουλειά, να παίρνεις τα λεφτάκια σου και να ζεις με ένα επίπεδο ζωής;Υπάρχουν φορές που συζητάει η παρέα μου διάφορα πράγματα τα οποία πρέπει να έχεις λύσει τα προβλήματα επιβίωσης και μου κακοφαίνεται ή βγάζω ζήλια. Όχι φθόνο.Μετά σκέφτομαι πως το πρόβλημα δεν είναι αυτοί. Αλλά εγώ. Και συγκεκριμένα που δεν έχω λύσει τα βασικά μου προβλήματα.Αλλά ρε εσείς πως θα τα λύσω; Σε ένα κράτος χάος. Πραγματικά τίποτα δεν δουλεύει σωστά.Αν στο σπίτι σου γίνεται χαμός, τότε ψάχνεις μια λύση, μια διέξοδο.Όταν και έξω από το σπίτι σου ο χαμός είναι χειρότερος τότε αισθάνεσαι πως κολυμπάς σε έναν βούρκο. Ο οποίος βούρκος μάλιστα είναι απελπιστικά γεμάτος από άτομα που κολυμπούν και κολυμπούν και κολυμπούν αέναα χωρίς σκοπό. Απλά για να μην βουλιάξουν.