ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Στα 24 του, ο φίλος μου μοιάζει σαν να έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Με το ζόρι σηκώνεται το μεσημέρι να πάει στο ΙΕΚ όπου φοιτά, και όλη τη νύχτα κάθεται στο ίντερνετ και παίζει. Εκκρεμεί δικαστήριο για το δίπλωμα και δε διαβάζει ούτε τα σήματα. Υπάρχουν και φορές που δε σηκώνεται καθόλου από το κρεβάτι όλη μέρα. Για δουλειά ούτε λόγος, ζει με το χαρτζιλίκι από τη μάνα του, την οποία συντηρεί ο σύντροφός της. Στον πρώτο μήνα της σχέσης μας μπήκε στρατό και για μεγάλο διάστημα βρισκόμασταν όταν είχε άδεια, επομένως δεν πρόλαβα να σχηματίσω ολοκληρωμένη εικόνα. Ήξερα, βέβαια, ότι έπαιζε και ότι είχε ιστορικό κατάθλιψης (μου είχε πει ότι έπαιρνε και χάπια), ωστόσο στην πορεία αποκαλύφθηκε ότι είχε κακό παρελθόν (χόρτο κτλ) και ότι άτομο του στενού του περιβάλλοντος παίρνει ναρκωτικά. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι δύο φορές σε δυο τσακωμούς μας σήκωσε και χέρι. Απομακρυνθήκαμε για λίγο, εν τέλει γύρισα γιατί τον ήθελα πολύ. Ωστόσο έχω απογοητευτεί πάρα πολύ. Όλα αυτά τα γνωρίζει και η μητέρα μου και μου έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν πρόκειται να τον αποδεχτεί ποτέ για κάτι πιο σοβαρό. Κατά βάθος ξέρω ότι έχει δίκιο αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να τον χωρίσω και εκτός αυτού, δε ξέρω και πώς μπορώ να τον βοηθήσω να βγει από το τέλμα. Ευχαριστώ όσους το διάβασαν.