ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θελω να γραψω ουτε για να δεχτω κακοβουλα σχολια ,ουτε ειρωνικα η προκλητικα οποτε παρακαλω εκ των προτερων αν υπαρξει τετοια προθεση να μην αφιερωσουν τον χρονο τους να διαβασουν το υπολοιπο κειμενο η να σχολιασουν.Αυτη την χρονια εδωσα πανελληνιες για δευτερη χρονια μετα απο 1 χρονο κενο.Ηταν μια εξαιρετικα πιεστικη χρονια καθως η αποφαση να δωσω εγινε αργα και ετσι ειχα μονο 6 μηνες χρονο για προετοιμασια. Παρολα αυτα λυγισα , εσπασα εχασα αρχετα στοιχεια του χαρακτηρα μου για να κανω αυτη την προσπαθεια που υποκινουταν απο καποια αλλα ατομα, τους γονεις μου.Και εδω ερχεται το θεμα. Εγω απο μικρο παιδι ηθελα να ασχοληθω με την τεχνη , με το θεατρο. Και στα 18 μου με μεγαλη μαχη καταφερα ,οπως μπορουσα, να περασω σε μια δραματικη. Οι γονεις μου παντα προσπαθουσαν να με πεισουν να κανω κατι αλλο κατι καλυτερο κατι πιο ελπιδοφορο. Ποτε δεν ενιωσα οτι ηταν περηφανοι για εμενα ουτε οτι με στηριξαν πραγματικα σε αυτο που ηθελα να κανω εγω.Δυστηχως, λογω καποιων γραφειοκρατικων διαδικασιων επρεπε να κανω διακοπη για 1 χρονο απο την σχολη και ετσι οδηγηθηκα σε αυτο το βημα. Να δωσω ξανα πανελληνιες.Οπως και αν ακουγεται σε καποιους, αισθανομουν οτι δεν ειχα τιποτα, δεν ειχα τι να κανω, καμια βεβαιωση καμια στηριξη και οτι οι ανθρωποι μεσα στο σπιτι μου που αγαπουσα παντα τοσο πολυ κ ηθελα να κανω περηφανους κ χαρουμενους με τα επιτευγματα μου με χτυπουσαν με αβεβαιοτητα στις πιο ευαλωτες μου στιγμες. Οπως κ να χει οτι εγινε , εγινε.Τωρα ομως που τελειωσε ολο αυτο, εγω εχω αρχισει να κανω καποια μαθηματα υποκριτικης επειδη πρεπει να ξαναπερασω εξετασεις για την σχολη. Και τωρα υπαρχει η πιεση της δουλειας. Η αληθεια ειναι οτι θα ηθελα τα χρηματα για να ειμαι πληρως ανεξαρτητη. Αλλα νιωθω οτι αν αρχισω να δουλευω θα αναλωθω πληρως εκει περα και δεν θα μπορω να αφοσιωθώ σε αυτο που θελω να ασχοληθω. Απο την αλλη ομως η δουλεια ειναι δουλεια κ τα χρηματα χρειαζονται.Καταλαβαινω οτι αυτο μπορει να ακουγεται πολυ εγωιστικο , το να θελω δλδ να περασω αυτο το καλοκαιρι και να κανω αυτο που θελω και ειχα χασει επαφη για ενα χρονο κ να μην δουλευα και να μην εχω και την πιεση μιας δουλειας καλοκαιρινης.Κι γι αυτο νιωθω ενοχη, ενοχη κυριως προς τους γονεις μου που δεν θα βοηθησω με καποιο τροπο μεσα στο σπιτι.Ομως αυτοι οι ανθρωποι παρολο που εχουν αλλο ενα παιδι , περιμενανε παντα τα παντα απο εμενα. Τους καλους βαθμους, το να γυρναω μονη απ παντου , να ψωνιζω , να ειμαι ευγενικη, κοινωνικη γενικα ειχα παντα μια ψυχικη πιεση απο το σπιτι μου που ειχα βρει ενα τροπο να την διαχειριζομαι μεχρι τωρα που ολα βγαινουν στην επιφανεια και αρχιζω και σκαω.