Ο θυμός κι ο φθόνος αποτελούν τις μεγαλύτερες ασθένειες των κοινωνιών και προκαλούνται από ένδεια σκέψης, ήθους κι επιχειρημάτων . Τις περισσότερες φορές είναι πράξεις δόλου ώστε να αποφευχθούν οι συζητήσεις επί της ουσίας.
Η έλλειψη σεβασμού είναι ένα υπαρκτό φαινόμενο όχι τόσο μεγάλης έκτασης μέσα στις κοινωνίες, όπως παρατηρήσατε στην εξομολόγησή σας, αλλά σίγουρα μεγάλης έντασης με ισχυρή αρνητική επίδραση στους πληθυσμούς.
Σημειώστε δε, ότι η αγένεια, οι κακοί τρόποι και συμπεριφορά των λίγων, δημιουργεί, δυστυχώς, συνθήκες και προϋποθέσεις διατάραξης της γαλήνης και της ομαλότητας ευρύτερων κοινωνικών ομάδων. Έτσι λοιπόν έχουμε για παράδειγμα φαινόμενα όπου 1-2 προβληματικοί μαθητές διαλύουν την ηρεμία μιας σχολικής τάξης, 1-2 προβληματικοί εργαζόμενοι να διαλύουν το εργασιακό κλίμα σε ένα χώρο εργασίας, 100-200 προβληματικοί να αναστατώνουν την ηρεμία σε μια συνοικία χιλιάδων, κράτη με προβληματικές κυβερνήσεις να αναστατώνουν την ειρήνη και την ευημερία ολόκληρου του πλανήτη κοκ.
Θα πρέπει οι κοινωνίες μας να αναπτύξουν σύντομα αποτελεσματικούς τρόπους και μεθόδους ταχείας απομόνωσης αυτών των παθογενών στοιχείων. Ωστόσο η άσκηση αυτή έχει υψηλό συντελεστή δυσκολίας καθώς προσκρούει σε αρχές που πήραν χρόνια για να κατακτηθούν από την ανθρωπότητα.
Ο Καστοριαδης έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι ζώον που επιθυμεί πίστη κι όχι γνώση, γιατί η γνώση απαιτεί πόνο, κόπο, μόχθο, αλήθειες και μέσω της σύνθεσης μας οδηγεί στην πραγματικότητα μακριά από τους μύθους.
Σταθερά πιστεύω ότι η βελτίωση θα επέλθει μέσω της παιδείας που θα δημιουργεί κοινωνίες εξωστρεφείς με εμπροσθοβαρείς επιχειρήσεις, καινοτόμα πανεπιστήμια κι έναν άλλο τύπο ανθρώπου.
Ελπίζω...
6.11.2022 | 21:51
Απογοητευση
Με το τι συμβαίνει στο κόσμο γενικά, δεν υπάρχει σεβασμός καθόλου μεταξύ των ανθρώπων , τα κράτη οι κυβερνησεις είναι σχεδόν ανύπαρκτα.
Δεν υπάρχει παιδεία ούτε καν ανατροφή από το σπίτι.
Οι περισσότεροι λειτουργούν λες και είναι στο ζωικό βασίλειο. Και τα ζώα ότι κάνουν το κάνουν για επιβίωση και μόνο.
Από το πιο λίγο που είναι ο σεβασμός στους γύρω πχ με τη μουσική, μέχρι σε πιο σοβαρά κρατικά ζητήματα τύπου μεταναστευτικό.
Δεν ξέρω τι γίνεται, πάντως δεν είναι το ίδιο με πριν από 5. Λέω 5 γιατί τότε μπήκα στα 30,και από τότε μου φαίνονται διαφορετικα.Πραγματικά δεν αξίζει τίποτα. Έχω κουραστεί με όλα και με όλους, συναισθηματικά είμαι εξαντλημένος. Δεν ξέρω τι να κάνω.
1
