ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια... θελω να εξομολογηθω κι εγω κατι. Αν κι η εξομολογηση που θα κανω, θα στρεψει πολλους φανατικους ''ηθικους΄΄ συμπολιτες μας εναντιον μου. Η ιστορια μου ειναι πανω κατω γνωστη , μιας και καθε μερα γινονται τετοια. Ειμαι κατω των 30. Και τα 2,5 τελευταια χρονια ειχα σχεση μ εναν αντρα ο οποιος ηταν δευτερη φορα παντρεμενος. Στον πρωτο του γαμο ειχε κερατωσει. Στον δευτερο γαμο του το ιδιο. Δεν εμπλεξα μαζι του γιατι εχω βιτσιο τους παντρεμενους. Απλα θα πω οτι ηταν χημεια απιστευτη και ερωτας και απ τις 2 πλευρες με την πρωτη ματια. Μετα τους πρωτους μηνες ομως αρχισα να καταλαβαινω οτι ο αντρας που ημουν μαζι του δεν ηταν ο παντρεμενος που απλα ειχε μπουχτισει στον γαμο του και μπηκε στην παγιδα της παραλληλης σχεσης. Θα πω απλα οτι ο συγκεκριμενος ειναι ο ιδιος ο ΔΙΑΟΛΟΣ. Χειραγωγος, πανεξυπνος, καθικι επειδη στην ουσια ειχε μια πολυ ομορφη συμπεριφορα, αλλα απο πισω σου σε σταυρωνε και παει λεγοντας, γενικα κερδιζε την συμπαθεια ολων με την δωροδοκια, και παντα οτι πιτσικουλια κι αν εκανε την εβγαζε μια ζωη λαδι. Παρ ολα αυτα, πριν καποιες μερες αποφασισα να αποκαλυφθω στην γυναικα του. Η οποια ειχα τις υποψιες μου οτι γνωριζε, οχι τα παντα, αλλα γνωριζε. Βγηκαμε για καφε, τις ειπα τα μισα απ οσα ηξερα για την πραγματικη φυση και πραξεις του αντρα της και εκεινη το παιξε οτι πεφτει απο τα συννεφα. Αν με ρωτησετε γιατι καθησα τοσο πολυ ενω ηξερα τι καθικι ηταν θα σας πω οτι δεν μπορουσα να αντεξω στο οτι θα τον αφηνα. Ακομα και τωρα που το εκανα και ενω με παρουσιαζει στη γυναικα του και στο σοι του οτι ειμαι η κακια, αυτη που του χαλασε το σπιτι, η επικινδυνη, η εκμαβλιστρια, ενω δεν εχει καν τα @@ να μ αντιμετωπισει εγω δεν εχω συνηδητοποιησει ακομα οτι δεν θα τον ξαναδω κι οτι τελειωσαμε οριστικα μια για παντα. Αλλα επιτελους δεν αντεξα να αποχωρησω και να τον αφησω να κανει την ζωουλα του ξεσκιζοντας κι αλλες. Κι ομως αυτο θα κανει. Πως γινεται αυτα τα καθικια (που τοσο ερωτευτηκα) να εχουν αυτο το απυροβλητο? Δεν πιστευω στην Θεια Δικη γιατι ποτε μου δεν την ειδα. Ομως σ αυτο τον ανθρωπο εδωσα ολο μου τον εαυτο. Κι ειμαι ξαφνικα μονο 26, μονη, μου πηρε καθε δυναμη και ελπιδα στο να πιστεψω οτι υπαρχει αλλη αγαπη, δεν μ αγγιζει κανενας και δεν θελω να με φανταστω καν με αλλον αντρα ουτε τωρα ουτε ποτε. Στην ζωη μου τα χω κανει μανταρα απο τοτε που εμλεξα με κεινον και δεν ξερω πως να με ορθοποδησω. Δν μπορω ουτε να ξεσπασω, ουτε να μιλησω. Επισης παιζει και να μου ετοιμαζει να με βλαψει με καποιον εππικινδυν τροπο απ οτι καταλαβα. Η γναικα του το παιζει πονεμενη αλλα σε κανα μηνα θα κανει τα στραβα ματια και για το φαινεσθε και για τα λεφτα, κι αυτος παλι θα βρει το επομενο μαλακισμεν θυμα του οπως λεει κι εκεινος. Ημουν επιλογη του, και παρ ολα αυτα οπως εβριζε τη γυναικα τυ και αλλες γυναικες τωρα σταυρωνει εμενα απλα επειδη απολακυψα την αληθεια, την οποια εκεινος καλυπτει με συκοφαντιες. Μην πεσετε να με φατε, συμβαινει και στα καλυτερα σπιτια. Η ερωμενη δεν ειναι παντα η κακια, το τερας, η πορνη, η εκμαβλιστρια. Καποιες φορες τυγχανει να ειναι μια απλη γυναικα οπως ολες μας που απλα εκανε το λαθος και ερωτευτηκε τον πιο ακαταλληλο αντρα απ ολες τις αποψεις. Νοιωθω τοσο μονη, τοσο σκατα, μου λειπει και δεν βρισκω το λογο και νοιωθω οτι οχι να δουλεψω δεν μπορω αλλα ουτε να ζησω. Αν δεν ηξερα οτι ο γαμος του ειναι ενα καλοστημεν θεατρο δεν θα λεγα τιποτα. Αλλα για δικους μου λογους και μετα απ οσα μου κανε ηταν το λιγοτερο που μπορουσα να κανω. Αν κι αυτο που λυπαμαι ειναι το παιδι του που μεγαλωνει με 2 γονεις που ειναι πολυ καλοι θεατρινοι και βαζουν ενα παιδι σαν δικαιολογια παντου. Εχω χασει τον ειρμο μου. Θελω τοσο να ξεσπασω, να βρω το δικιο μου.. Θελω τοσο εκεινον αλλα δεν παω καλα....