ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30 και ενώ οι γονείς μου δεν είναι τόσο μεγάλοι (60), σκέφτομαι πολύ συχνά ότι κάποια στιγμή θα αποβιώσουν.. Αυτή η σκέψη με μαυρίζει και το θεωρώ λίγο αφύσικο να κάνω τέτοιες σκέψεις..Έχασα τον παππού μου πριν μία εξαετία και μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο, έκλαιγα για μήνες και ακόμη ορισμένες φορές μέσα στον χρόνο θα βουρκώσω βαθιά.. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τι ένιωσα μέσα μου την στιγμή που το έμαθα. Οπότε δεν μπορώ καν να φανταστώ πως είναι να χάνει κάποιος τους γονείς του..Τόσο άσχημο και άδικο να φεύγουν από την ζωή σου άτομα που αγαπάς, άτομα τα οποία είσαι κυριολεκτικά κομμάτι τους..Σε όσους το έχω συζητήσει πάντα μου λένε το κλασσικό ΄έτσι είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων κ.λπ΄.. Το καταλαβαίνω, αλλά..