ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Για το μόνο που έφταιξα απέναντι του ήταν Που ξαναγύρισα αφού υποτίθεται είχα πάει παρακάτω την ζωή μου, πολύ απότομα. Γίνομαι απότομος όταν ξέρω ότι δεν με υπολογίζουν. Θα 'χε κάθε δίκιο εκείνη την στιγμή να μη με δεχτεί. Θα το καταλάβαινα. Αλλά όχι επειδή έφυγα, και αφού έφυγα με ποιο δικαίωμα να με κρίνει για τις επιλογές μου; Όσο ήταν η επιλογή μου, ήταν η μοναδική μου επιλογή πράγμα το οποίο δεν ήταν αμοιβαίο. Μόνο που ξαναγύρισα, αυτό ήταν χαζό. Πίστεψα όμως δεν ήταν τυχαία κάποια πράγματα, ότι ήταν κάτι αμοιβαίο και δυνατό. Όχι ερωτικό μόνο, νόμιζα ότι ήταν απ' τις πιο αληθινές μου σχέσεις. Την αγάπησα όσο λίγες φορές μπόρεσα ν' αγαπήσω. Ήμουν τόσο ειλικρινείς όσο έχω υπάρξει με άλλα δύο πολύ σημαντικά και κοντινά μου άτομα. Το πρόβλημα μου είναι άλλο, η λογική μου καταδικάζει τη συμπεριφορά της και επικρίνει τη δική μου που δείχνει σκυμμένο κεφάλι. Το πρόβλημά μου είναι άλλο λοιπόν, ότι δυσκολεύομαι να εκπαιδεύσω το μυαλό μου να μην την σκέφτεται, να μην την νοιάζεται, να μην την ονειρεύεται, να ξεχάσει, να μην πονάει. Δυσκολεύομαι και ίσως να μην γνωρίσω ποτέ καμιά άλλη σαν εσένα, άλλα δύσκολα θα μου φερθούν ξανά τόσο μειωτικά όσο εσύ, ήσουν φίλη και ο πλατωνικός μου έρωτας. Καλά θέλω να είσαι, αλλά αυτή τη στιγμή εύχομαι να νιώθεις κι εσύ το ίδιο κενό με μένα. Τόση ταύτιση είχαμε διάολε! Ίσως μια μέρα πάψω να είμαι τόσο μικροπρεπής. Ίσως κάποια μέρα σε δω πάλι σαν ένα παιδί. Αλλά κάθε απώλεια όσων αγαπώ πάντα με πονά, ειδικά όταν βλέπω ότι όταν τελειώνει η όποια σχέση φέρονται χειρότερα από άγνωστοι. Ο εγωισμός είναι το πιο έντονο που νιώθουν μερικοί. Απορώ, δεν θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα; Δεν θα πάψουμε να είμαστε ελκυστικοί; Δεν θα είμαστε μια μέρα παρελθόν;Γιατί να φερόμαστε άσχημα στα άτομα που μας κάνανε έστω μια φορά να γελάσουμε, και να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι;