ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αποφάσισα να μην της ξαναφορτωθώ, όμως δεν ήταν τόσο απλό αυτό, τελικά. Είναι τόσο καλή κοπέλα, αλήθεια, που ενώ είχα μαζί μου ένα σωρό αποσκευές, μου είπε να πάω χωρίς να της πω κάτι, προσπάθησα μάλιστα να δικαιολογηθώ και να το αποφύγω, λέγοντας ακριβώς αυτό. Με έβαλε να τα φορτώσω όλα και με πήγε στην παλιά μου γειτονιά, ως συνήθως. Όχι μόνο αυτό, αλλά έμαθε και το πρόγραμμά μου, ποιές μέρες πάω να δω τους συγγενείς μου, ποιές μέρες έχω προπόνηση και προσπαθεί να με αφήσει και όσο πιο κοντά γίνεται... Ποτέ δεν πίστευα πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι ακόμα, στο σήμερα.Ήμουν καλό παιδί, όμως. Άλλαξα διάθεση και χαρακτήρα, τα πήγα καλά στις ομαδικές εργασίες, βρήκα και το alter ego μου και κάναμε θραύση, στη σχολή. Πρώτη μέρα που ήμουν χαλαρός και ήρεμος... Γιατί χθες που έβγαλε δοντάκια η κοπελίτσα, την άκουσα στέρεο... Πως δεν εκτιμάω τίποτα, πως όλα όσα μου δίνουν οι άλλοι (συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό της) τα πετάω στα σκουπίδια κτλ. Άρχισα να αμφιβάλω μέχρι και για τον εαυτό μου. Το αστείο ήταν πως κι εκείνη ήταν "μαυροντυμένη" σήμερα και το βλέμμα μου ήταν εκεί, όλη την ώρα, κολλημένο. Άχ...Αλλά το δίκιο είναι με το μέρος μου. Τα είπα ήδη. Δεν έδωσε κανένα δικαίωμα ή αφορμή, ούτε πως κάτι τρέχει, μα ούτε και πως γίνεται κάτι να τρέξει. "Ψάρεψα" λιγάκι πλαγίως και πλαγιοτρόπως και επιβεβαίωσα κιόλας, πως δεν. Το "αστείο" ήταν πως κατάλαβε πολύ καλά το άτεχνο (πλην αποτελεσματικότατο) "εγχείρημά" μου και μου απάντησε αναλόγως, βάζοντάς με στη θέση μου, όπως μου άρμοζε, άλλωστε. Αλλά κοίτα να δεις συμπτώσεις (και λες να είναι τόσο μικρός ο κόσμος τελικά;)... Μου έκανε νύξη για κάτι που είπα παλιότερα εδώ, σχετικά με τα "ρίσκα"... Ναι, σε εκείνη την εξομολόγηση που ανέλυσα ψυχρά, υπολογιστικά και "επιχειρηματικά", την προσέγγιση μιας γυναίκας. Θα έχει πλάκα να μπαίνει να διαβάζει ή/και να σχολιάζει, εδώ... Εγώ όμως της είπα πως είμαι διατεθειμένος όχι μόνο να ρισκάρω, αλλά να το πάω μέχρι τα άκρα, αν είναι για κάτι (κάποιο πρόσωπο) που αξίζει. Δεν πείστηκε. Όταν λέω ψέμματα με πιστεύουν, όταν λέω αλήθεια με αποδομούν... Τί να πώ; Τί να κάνω;Game Over, λοιπόν. Καλά που τράβηξα το καλώδιο (εσωτερικά πρωτίστως), πριν μου γίνει τόσο απαραίτητη, ώστε να ξαναπέσω στα πατώματα πάλι απ' την αρχή... Μόλις είδα κι έπαθα να συνέρθω απ' το τελευταίο αρχι-στραπάτσο. Πέρασα τόσο ξυστά από το να δαγκώσω τη λαμαρίνα μαζί της, που μέχρι κι εγώ τρόμαξα. Θα μου πεις, τρομάζω συχνά και με πολλά πράγματα... Όμως πιο πολύ πλέον τρομάζω, με το να καταντάω να λιώνω για έναν άνθρωπο που του είμαι αδιάφορος, ή χειρότερα, μισητός. Εκτός αυτού, κάτι σαν να είδα γελάκια και φιλοφρονήσεις με έναν νοστιμούλη καθηγητάκο, μόνο εμένα δηλαδή θα αγκάλιαζε η ξανθιά με το σέξυ μπούστο, δεν κατάλαβα; Εκείνος μάλιστα, όχι εγώ ο καρμίρης.Too little too late. Ο βούρκος με τα !@#$ είναι μονόδρομος. Το "φως" δεν έρχεται μόνο του στη ζωή σου, θέλει και το χέρι ενός αγίου (ή μιας αγίας), προφανώς. Έτοιμος ήμουν να κινήσω και τη χειρ μου, μαζί με την Αθηνά, αλλά θα το ξαναπώ. Η πολλή αισιοδοξία βλάπτει, η ελπίδα σκοτώνει, το daydreaming προκαλεί σοβαρά ατυχήματα.Θα τη θαυμάζω από μακρυά. Είναι το πιο όμορφο, το πιο ευγενικό, το πιο καλόψυχο κορίτσι που είδα ποτέ, μέσα σε όλ' αυτά τα !@#$μένα χρόνια που σέρνομαι, πέφτω και ξανασηκώνομαι, χωρίς προορισμό. Την αγαπάω, αλλά όχι ερωτικά. Επιτέλους τα κατάφερα, μια φορά, να ισορροπήσω... Εντάξει, η αλήθεια είναι πως χάζεψα κοιτώντας τα υπέροχα εκείνα οπίσθια, σε μια φάση που τεντώθηκε στην ώρα της φυσικής άσκησης, όμως θα ήταν τέρμα χυδαίο έστω και μόνο να τα κοιτάζω. Η κοπέλα είναι ψυχάκι και άγγελος. Εγώ είμαι "ο Μαυροντυμένος".