ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου αναρωτιέται…τι είναι αυτό που με κάνει να μην αρκούμαι στο να γίνομαι χαρούμενη από τα καθημερινά απλά πράγματα…όπως είναι ένας καφές, ένα βιβλίο που διαβάζω ξαπλωμένη στον καναπέ, η ένα ζεστό φαί. Με πιάνει θλίψη όταν το σκέφτομαι αυτό. Δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω αυτές τις στιγμές, αλλά πάντα έχω την αίσθηση ότι θα μπορούσαν να είναι και καλύτερες. Από την άλλη ακούω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε , που είμαι σίγουρη ότι θα ήταν τρισευτυχισμένοι με ένα πιάτο φαί.. και μετά νιώθω ενοχές απέναντι στον εαυτό μου, διότι νιώθω ότι θέλω περισσότερα πράγματα για μένα, ψυχικά – υλικά τα οποία και να μην τα αποκτήσω ποτέ δε χάλασε και ο κόσμος. Όμως εγώ συνεχίζω να τα κυνηγάω….και όχι με τρόπους πλάγιους. Αναρωτιέμαι αν είναι φυσικό αυτό εκ μέρους μου. Δεν έχω πεινάσει ποτέ στη ζωή μου, γιατί δε μ’αφήσαν να το πάθω. Πάντα δούλευα και δουλεύω και ότι αποκτάω το αποκτάω με δικούς μου κόπους και για αρχή με μικρή βοήθεια των γονιών. Αυτό με κάνει κακομαθημένο σαν άνθρωπο; (το να θέλω πάντα κάτι παραπάνω γενικότερα στη ζωή); Η απλά δε μπορούν να με καταλάβουν κάποιοι οι οποίοι απλά συμβιβαζόντουσαν ανέκαθεν με κάτι λιγότερο;Απλά παραξενεύομαι από αντιδράσεις κοντινών μου ανθρώπων για αυτά που μπορώ να κάνω, για εκεί που μπορώ να πάω, η για εκείνα που μπορώ να αποκτήσω… και βάζουν ένα τείχος απέναντι μου. Γιατί;