ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω γνωρίσει ένα παιδι στο φβ με το οποιο μενουμε σε διαφορετικές πολεις και μιλαμε καθημερινά τον τελευταιο μισό χρόνο. Δεν μιλάμε σε τελειως φιλικά πλαίσια, αφού εξωτερικά φαινεται να αρεσει ο ενας στον αλλο. Φαίνεται να ταιριαζουμε και ειναι αρκετες οι φορες που με συμβουλεψε ή με βοηθησε σε κατι, οπως και εγω. Πολλες φορες σχολιασαμε οτι θα ερθει διακοπες στο νησι μου (το αντίθετο δεν γινεται) , χωρις όμως ποτε να ειναι κατι πρόγραμματισμενο και να γίνει. (Αυτος είχε σχέσεις στο παρελθον, εχει πολλες παρεες, βγαινει συχνα και ειναι πολυ ντροπαλος.Επισης απ οσο ξερω δεν έχει κανει κατι με αλλη κοπελα, οσο μιλαμε. ) Εγώ, απο την αρχη, για να μην απογοητευτω, είχα πείσει τον εαυτο μου οτι ειναι χαζο να ανάπτυξω συναισθηματα για καποιον που δεν εχω δει ποτε και το καλο ειναι οτι τα κατάφερα. (εκτος απο το οτι τον συμπαθω πολυ). Ομως, εχω αρχισει να σκεφτομαι αν μήπως υποσυνειδητα με κραταει πισω ολο αυτο. Ε δεν γινεται να μιλαμε καθε μερα, να θελω τοσο να τον γνωρισω, να απογοητευομαι και να λεω οτι ειναι όλα οκ. Αρα, με βαση την λογικη, το καλυτερο ειναι να σταματησουμε.. Ελα ομως που νιώθω οτι θα μου λείπει.. Η διαδικτυακή εστω παρεα του και ολο αυτό. Και ρωτω λοιπον. Για ποιο λογο ένα παιδι νεο, όμορφο κτλ να καθεται να μιλαει μήνες με μια κοπελα που του αρέσει αλλα δεν εχει σκοπό(πιο συγκεκριμένο) να γνωρισει;