ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι με το αγόρι μου 1.5 χρόνο εξ αρχής από απόσταση. Και οι δύο είμαστε φοιτητές και είναι η πρώτη μας ενήλικη σχέση και των δύο. Είμαστε ερωτευμένοι και αγαπιόμαστε αλλά η απόσταση είναι πάρα πολύ δύσκολη. Όταν τα εφτιαξα μαζί του στην αρχή ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα κρατήσουμε τόσο, αλλά τώρα είμαστε εδω να σκεφτόμαστε τι θα κάνουμε. Σε αυτόν μένουν 3-4 χρόνια σχολής και σε εμένα στανταρ αλλα 4 και αυτός όταν τελειώσει θέλει να κάνει μεταπτυχιακό έξω κατι που εγω δεν μπορω να ακολουθησω. Μου φαίνεται πάρα πολύς όλος αυτός ο καιρός και η σκέψη του να είμαστε αλλα τόσα χρόνια χωριστά ψυχοφθόρα. Δεν θα σκεφτομουν καν τι θα κάνω 5 χρόνια μετά αν αυτός δεν το είχε αναφερει πρώτος, δεν είναι στο κεφαλί μου λοιπόν αυτες οι σκέψεις. Θελω μια αγκαλια ,μια βολτα, ενα φίλι, λίγο σεξ και νιωθω μαζοχα καμιά φορά που τα στερούμαι όλα αυτά. Από την άλλη είναι τόσο ξεχωριστός ανθρωπος που δεν θελω να τον χάσω. Ειναι τα καλυτερα μου χρόνια είμαι μονο 19 και η οθονη μου φαινεται πολύ μιζερη αλλά τον θελω πολύ και αυτος το ιδιο. Μηπως εχω κολλησει γιατι ειναι ο πρωτος μου? Μηπως αν τον χωριζα και εβρισκα καποιον στην πολη μας θα ηταν καλυτερα? Αν χωρισω για αυτον τον λογο δεν θα μου μεινει απωθημενο? Τι να κάνω ας μου πει κάποιος μεγαλύτερος μια αποψη.