ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν κάποιος φεύγει απ τη ζωή μας, όταν πια σημειώνεται στα πρακτικά ως απών που πηγαίνει η αγάπη μας γι αυτόν; Πως μαθαίνει ο άνθρωπος να ζει με την απουσία; Ο χρόνος λένε είναι γιατρός και με το πέρασμά του θα γιατρευτούν οι πληγές μας, θα κλείσουν και το μόνο που θα μείνει είναι τα σημάδια τους για να μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν. Γι' αυτό όταν η πληγή είναι ακόμα καινούρια προσπαθούμε να σπρώξουμε τον χρόνο, τον παρακαλούμε να τρέξει λίγο πιο γρήγορα για χάρη μας, να μας ξαλαφρώσει από τα βάρη που κουβαλάμε στους ώμους μας να μας βοηθήσει να ξεχάσουμε. Αλλά δεν ξεχνάμε ποτέ, όχι στην πραγματικότητα τουλάχιστον γιατί όσοι αγαπήσαμε μένουν μέσα μας χαραγμένοι όσο μακριά μας κι αν είναι τους κουβαλάμε μέσα μας και αυτούς και την αγάπη που νιώσαμε γι' αυτούς. Και αυτό γιατί ο καθένας τους μας έδωσε κάτι, ο καθένας τους βοήθησε στο να γίνουμε αυτοί που είμαστε σήμερα, ο καθένας τους είναι κομμάτι μας γι αυτό και δεν είναι ποτέ στα αλήθεια απόντες.