ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

..βλέπω την Πάρνηθα. Κ καμιά φορά, μπορώ να δω και την αντανάκλαση του εαυτού μου στο τζάμι. Καμιά φορά, όχι πάντα. Μόνο δηλαδή αν προσπαθήσω, αν έχω τη δύναμη για να αντικρύσω πάλι αυτό το δύσμοιρο πλάσμα που καθρεφτίζεται καθισμένο μπροστά από μια οθόνη σαν αποχαυνωμένο, κάνοντας μια δουλειά που δεν αγάπησε ποτέ, υποκρινόμενο ευγνωμοσύνη γιατί τα ψίχουλα που παίρνει για μισθό ακόμα μπαίνουν στην ώρα τους, που φοβάται να αντιδράσει, να παραπονεθεί, γιατί ακόμα έχει δουλειά, ένα κουρδισμένο ρομποτάκι προγραμματισμένο να εκτελεί, ανίκανο να εκφράσει την απογοήτευση και την ντροπή για τα αίσχη που κάθε μέρα συμβαίνουν μπροστά του, δίπλα του. Άμοιρο πλάσμα, σκέφτομαι, καθώς το κοιτάω από την άλλη μεριά πόση θλίψη κρύβεις μέσα σου? Άμοιρο πλάσμα δεν έχεις άδικο, γιατί δεν έχεις μοίρα πια. Σου την έκλεψαν.