4.6.2015 | 01:24
απτο σπιτι μου,πισω στο παιδικο δωματιο
ειμαι αντρας ειμαι 28 και πλεον μενω ξανα με τους γονεις μου,για οικονομικους λογους.νιωθω να πνιγομαι,χωρις να φταινε οι γονεις μου καπου,ισα ισα με καταλαβαινουν και κατανοουν οτι δεν σχετιζεται η θλιψη μου με τα συναισθηματα μου για αυτους,τους αγαπω και το ξερουν,αλλα ειχα μαθει στην ανεξαρτησια μου. αυτο που με ενοχλει περισσοτερο ειναι οτι δεν υπαρχει καμια προοπτικη να πιασω δικο μου σπιτι,γιατι τα οικονομικα μου ειναι συγκεκριμενα και δεν προκειται να αλλαξουν τουλαχιστον συντομα.αυτο με κανει να αισθανομαι αποτυγχημενος,μου ριχνει την ψυχολογια και επηρεαζει ολων των ειδων τις σχεσεις μου,αλλα κυριως τις ερωτικες.ποσο αντρας μπορει να ειμαι οταν κοιμαμαι στο παιδικο μου δωωματιο?ποια γυναικα μπορει να θεωρησει αντρα καποιον που στα 28 του δεν μπορει να κερδισει μονος του τα αναγκαια για την επιβιωση του?
