30.9.2013 | 02:48
αραγε η επαφη μου με την πραγματικοτητα φταιει;
Γιατι δηλαδη να μη βρω ασχημο αυτο που ειπε ο πατερας μου πως τωρα να δω πως ειναι να δουλευεις. αντι για συμπονια λες στο παιδι σου οταν θα νιωσειςοπως ενιωσα εγω; Και τη ψυχολογια πρεπει να εχω; Γραφω εξομολογησεις. Στο βαθος κατηγορω εμενα, εχω κανει λαθη. Το ξερω. Εξαλλου πρεπει να δειχνουμε κατανοηση. Αλλα απλα ουτε τα νευρα μου αντεχουν ουτε τιποτα. Δεν ξερω πως να ξαναγινω χαρουμενη. Αν γινεται. Η εστω δαισιοδοξη. Δεν μπορω. Θελω μια μαγικη λυση. Ε ναι. Θελω μια φορα να μου επτθουν ολα ρολοι η το καλυτερο να μου φυγει αυτη η μιζερια. Η αυτοαμφισβητηση. Νιωθω ανικανη και αχρηστη. Ισως να ειμαι.
