ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βαρέθηκα να μιλάω. Το βρίσκω ανούσιο πια, τόσα λόγια για το τίποτα: "Εγώ έτσι κι έτσι" "Ναι αλλά εγώ χρυσή μου έτσι κι έτσι" Ώρες ώρες οι συνομιλίες μου φαίνονται σαν μάχες που ο καθένας προσπαθεί να επιβληθεί. Δεν τον νοιάζει να επικοινωνήσει αλλά να υπερισχύσει η γνώμη του ή να μειώσει τον άλλον για να φανεί έξυπνος. "Δεν μου αρέσει αυτός o τραγουδιστής" "Μα τι λες, αυτός ο τραγουδιστής είναι τέλειος, μήπως ο τάδε που αρέσει σ'εσένα είναι καλύτερος?" .Ποιος χέστηκε ποιος είναι καλύτερος? Για μένα είναι ο καλύτερος, για σένα είναι ο χειρότερος, και τι έγινε? Που το κακό στο να διαφέρουν τα γούστα μας? Παιδάκια είμαστε να μαλώνουμε ποιος έχει την καλύτερη κούκλα?Ώρες ώρες συνειδητοποιώ πως θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε ώριμοι αλλά κατά βάθος φερόμαστε σαν παιδιά, απλά το κάνουμε συγκαλυμμένα. Μήπως μόνο τα παιδιά κοροϊδεύουν την αδυναμία του άλλου και βγάζουν πάνω στον αδύναμο όλο τους το μένος? Και οι ενήλικες το ίδιο κάνουν απλά όχι τόσο απροκάλυπτα. Δεν θα σε δείξουν και θα σου πουν "δεν σε παίζω βλαμμένο" αλλά θα σε ειρωνευτούν και θα σε προσβάλλουν με το γάντι. Βαρέθηκα την κακία, να φυλάγομαι από που θα μου έρθει, να προσπαθώ να είμαι ετοιμόλογη μην τυχόν και δεν μπορέσω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Βαρέθηκα χωρίς λόγο και αιτία η ψυχολογία μου να κάνει βουτιά εξαιτίας μιας αγενούς συμπεριφοράς. Κουτσομπολιά, κριτική, κοροϊδία, τυπικότητες αυτά ακούω από το στόμα όλων, όχι μόνο προς τα εμένα αλλά προς όλους. Πόσο θα ήθελα να μιλάω όποτε και σε όποιον θέλω εγώ (αυτό πχ στη δουλειά είναι αδύνατο) και η επικοινωνία με τον άλλο να είναι ουσιαστική και καλοπροαίρετη.