ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σχεδον δυο χρονια σε σχεση και αισθανομαι οτι ο ερωτας εχει ξεθωριασει. Λιγο η καθημερινοτητα, λιγο τα προβληματα στην δουλεια δεν θελει πολυ να επελθει η ρουτινα. Η προσπαθεια βεβαια οσο υπαρχει η δυνατοτητα να ξεφευγουμε απο την ρουτινα υπαρχει, ειτε με εξορμησεις ειτε με διαφορες δραστηριοτητες. Θεληση λοιπον υπαρχει, αλλα το ερωτικο κομματι νιωθω οτι ολοενα και μενει στασιμο. Οσο προσπαθω να το συζητησω τοσο πεφτω σε τοιχο. Δεν θελει να το παραδεχτει, αλλα αυτο φερνει χειροτερα αποτελεσματα. Στην σκεψη του χωρισμου η καρδια μου ποναει. Υπαρχει αγαπη η οποια ολοενα και μεγαλωνει, αλλα αρκει η αγαπη μονο; Και απο την αλλη πως να προσπαθησεις οταν δεν υπαρχει η θεληση της συζητησης; Υπαρχει ταυτιση και κοινα σημεια, αλλα τα δεκα χρονια διαφορας στην ηλικια αρχιζουν και επιδρουν διαφορετικα στην ψυχοσυνθεση μας. Εκεινοι εχει κουραστει απο τις προηγουμενες σχεσεις και εχει την αναγκη να μιλαει λιγο και να την καταλαβαινουν απολυτα και εγω αναζητω τις ατελειωτες συζητησης αφου υποστηριζω οτι η επικοινωνια ειναι αρωγος στις σχεσεις, Πλεον η σκεψη οτι η κατασταση οπως εχει δεν προχωραει ολοενα και τριγυρνα στο μυαλο μου, αλλα την αγαπω..