ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το οικογενειακό μας σπίτι είναι μια διπλοκατοικία. Το ισόγειο ήταν η μονοκατοικία-πατρικό του πατέρα μου όπου συνέχιζαν να κατοικούν ο παππούς κι η γιαγιά μου κι από πάνω χτίστηκε ένας όροφος ως νέο σπίτι για την στέγαση της οικογένειας που θα δημιουργούσαν οι γονείς μου. Ο παππούς μου απεβίωσε λίγο μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο και πριν μόλις δυο χρόνια κι η γιαγιά μου, οπότε το κάτω σπίτι έμεινε πλέον ακατοίκητο.Σχεδόν όλοι οι συγγενείς παρότρυναν τον πατέρα μου να το νοικιάσει, αλλά η δική του άποψη ήταν εξ' αρχής "η μάνα μου το άφησε κληρονομιά στην εγγονή της κι όχι σε εμένα, εκείνη θα αποφασίσει τι θα το κάνει". Μαζί με το σπίτι η γιαγιά μου μας άφησε, σε εμένα και τον αδερφό μου, κι όσα λεφτά είχε στον τραπεζικό της λογαριασμό. Παίρνοντας λοιπόν το δικό μου μερίδιο, σκέφτηκα να το διαθέσω για να σουλουπώσω το κάτω σπίτι και να μετακομίσω εκεί - όπως κι έγινε. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο ανακαίνισα πλήρως το εσωτερικό του - εκτός του δεύτερου υπνοδωματίου το οποίο χρησιμοποιώ ως αποθήκη - , μετατρέποντας το παλιό σπιτάκι των παπούδων μου σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό δυαράκι.Και κάπου εδώ αρχίζουν διάφορες μπηχτές εκ των συγγενών, όπως:"ε, αφού βρήκε έτοιμα λεφτά ήταν πανεύκολο να το φτιάξει το σπίτι"[άρα να τα πέταγα τα έτοιμα λεφτά ή να σας τα χάριζα;]"δεν λέγεται ανεξαρτησία όταν μένεις κάτω/δίπλα από τους δικούς σου"[η ανεξαρτησία κι η αυτονομία ενός ανθρώπου κρίνεται από την ικανότητά του να αυτοσυντηρείται χωρίς να εξαρτάται ούτε στο ελάχιστο από κάποιον άλλο κι όχι από το πόσο κοντά ή μακριά μένει από τους γονείς του. Παρεμπιπτόντως, το σπίτι μου το συντηρώ αποκλειστικά μόνη μου έστω και με τον μισθό των 480 ευρώ που παίρνω, δε με βοηθούν σε τίποτα οι γονείς μου]"το σπίτι είναι μικρό, όταν κάνει οικογένεια πώς θα χωρέσουν εκεί;"[φαίνεται, έχουν ήδη προαποφασίσει από μόνοι τους ότι οπωσδήποτε θα παντρευτώ και θα κάνω παιδιά]Αυτά βέβαια τα λένε στη μάνα μου, η οποία θέλει πάντα να τα έχει καλά με όλους και δεν αντιδρά ποτέ και σε τίποτα κι απαντά πάντα με χαμόγελο. Το θέμα είναι, αν τύχει να μου τα πουν σε εμένα την ίδια κατά πρόσωπο, να αρκεστώ σε ένα "δε σας αφορά" ή να απαντήσω όπως στις παρενθέσεις παραπάνω ή και πιο απότομα και σκασίλα μου αν παρεξηγηθούν;