ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμασταν μαζί κοντά 2 χρόνια, είχαμε αρχίσει λαθος την σχέση, υπήρχε ζήλια, υπήρχαν πολλα λάθη, μου φέρθηκε πολυ ασχημα στο τέλος της σχέσης και με άφησε. Όσο ήμασταν χωρισμένοι εγώ δεν μπορεσα να τον ξεπεράσω ούτε λεπτό. Η οικογένεια μου ήταν δίπλα μου συνεχεια, πέρασα από τις πιο άσχημες φάσεις της ζωής μου, μου έλειπε τρομερά. Με τα πολλα, μιλήσαμε μετά από μήνες και είπαμε να κάνουμε μια νέα αρχή, άρα είμαστε ξανά μαζί εδώ και μήνες, ολα πανε πολυ καλα, και δεν περίμενα πραγματικά να αλλαξει, αλλά ολα είναι φυσιολογικά, περίπου δηλαδή. Η οικογένεια μου δεν συμφωνεί καθόλου, μαλώνουμε καθημερινά, μου υπενθυμίζουν ότι δεν μου αξιζει καθόλου, δεν τους αδικώ, είδαν πως μου φέρθηκε και σε τι χάλια ήμουν αλλά.. τον αγαπάω. Νιώθω όμορφα και ασφάλεια κοντά του. Μερικές φορές όμως νιώθω και πολυ ασχημα, δεν μπορώ να χαρακτηρίσω πως νιώθω ακριβώς, αλλά νιώθω περιεργα. Όταν φευγω και γυρναω σπίτι μόνη μου, νιώθω πολυ ασχημα, νιώθω σαν εξαρτημένη, και στεναχωριέμαι με το παραμικρό. Έχω και την οικογένεια μου να μην συμφωνεί με όλο αυτό και να με αποκαλούν χαζή. Επίσης σε ένα μηνα φευγω για μια δουλειά στο εξωτερικό, οχι για πάντα αλλά για κάποιους μήνες, και πάλι οχι πολλούς. Αλλά δεν θα ειμαι εδώ το καλοκαίρι να το περάσω μαζί του και τρελαίνομαι, σκέφτομαι ότι δεν θα αντέξουμε, και το πολυ να έρθω να τον δω για λίγο. Νιώθω σαν άρρωστη όταν ειμαι μακρυα του και δεν ξέρω τι να κανω.