ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

1ο ετος και οι δυο. Γνωριζομαστε αρκετα χρονια και παλαιοτερα υπηρξε κατι μεταξυ μας ομως το αφησαμε. Ετσι, φετος το καλοκαιρι αυτος αποφασισε να το θυμηθουμε.Ηρθε, με επιασε, μου ειπε ο,τι ηθελα να ακουσα και δυστυχως δεν ηθελα πολυ. Ηταν,ειναι και θα ειναι το απωθημενο μου.Περασε εκτος Αθηνας (οπου μενουμε και οι δυο).Οταν ερχοταν συναντιομασταν και καθε φορα μετρουσα τις μερες για να γυρισει να τον δω εστω και για 5λεπτα. Τις ωρες που περνουσαμε μαζι οταν ηταν εδω δεν θα τις ξεχασω. Μου εδειχνε ποσο πραγματικα νοιαζοταν και το εβλεπα στα ματια του.Αλλα οταν εφευγε, ηταν σαν να χανοταν, σαν να με ξεχνουσε τελειως. Ουτε ενα μηνυμα, ουτε ενα τηλεφωνο. Καταλαβα οτι για αυτον ηταν ευκολο να ερχεται να με αναστατωνει για λιγες ωρες και να φευγει σαν να μην εχει συμβει τιποτα. Δεν καταλαβα ομως ποτε πως του ηταν τοσο ευκολο, γιατι ξερω οτι νοιαζεται για μενα.Μην τα πολυλογω, ειχα ελπιδες οτι στις διακοπες Χριστουγεννων θα τον εβλεπα για μια τελευταια φορα αλλα δυστυχως αυτο δεν εγινε ποτε. Ετσι καταληξα να μεινω με τις αναμνησεις και χωρις καποιο αλλο σημαδι οτι ακομα υπαρχω για αυτον.Δεν ξερω αν με σκεφτεται και δεν ξερω αν του λειπω. Εμενα παντως ειναι η σκεψη μου το πρωι και η σκεψη μου το βραδυ.