ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάποτε ήμουν χαρούμενη.... γελούσα/χαμογελούσα τόσο συχνά, τόσο αληθινά και η ψυχή μου ήταν τόσο ανάλαφρη μέχρι που γνώρισα έναν άνθρωπο που έμεινα μαζί του για πολλά χρόνια και κάθε μέρα ρουφούσε μάλλον από αυτή τη χαρά μου κι από λίγο και δηλητηρίαζε την ψυχή μου σιγά σιγά χωρίς εγώ να το καταλαβαίνω, μέχρι που μια μέρα κατάλαβα ότι όχι μόνο κάτι είχε αλλάξει από μένα αλλά είχε αρχίσει να με κατασπαράσσει να προσπαθεί να με κάνει και κομμάτια, ναι! σαν λυσσασμένο αρπαχτικό....... τότε όλα τέλειωσαν μέσα μου γι αυτόν....... άδικο! αλλά αυτό δεν έπαιζε ρόλο το μόνο που έκανα ήταν να φύγω τρέχοντας χωρίς να γυρίσω πίσω να κοιτάξω ούτε για ένα δευτερόλεπτο...... όμως το κακό μέσα μου έχει γίνει.......... και πάλι όμως η πληγή έχει επουλωθεί λείπει ένα κομμάτι φυσικά αλλά για μένα δεν είναι και τόσο σπουδαίο πια....... έχω συγχωρέσει τους πάντες........ τώρα δεν ξέρω γιατί τα έγραψα σήμερα, μάλλον ήθελα να θρηνήσω αυτό το κομμάτι που μου λείπει, νομίζω ήταν η αθωότητα μου...... άλλωστε μου είχε πει "όταν θα φύγεις από εδώ, θα είσαι πολύ διαφορετική, θα είσαι γυναίκα"..... δέκα χρόνια δεν ήταν και λίγα.... εεεεε????? μεγάλο σχολείο!!!