ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα μαζί με αλλα παιδιά πήγα να περάσω ενα δρόμο και ενώ έλεγξα να δω για αμάξια δεν είδα τίποτα. Και με το που πάω να περάσω μπροστυτερα απ τους άλλους νιώθω ενα ποδήλατο με τεράστια δύναμη διπλα μου, να πέφτει πρώτα ο άνθρωπος και μετά το ποδήλατο από πάνω του. Για καλή μας και κυρίως για καλή του τύχη δεν είχε αλλα αμάξια πίσω εκείνη τη στιγμή. Εγω μέχρι να συνειδητοποιησω τι έγινε μου κόπηκαν τα πόδια έτοιμη να λιποθυμήσω που είδα τον άνθρωπο κάτω (ευτυχώς δεν έπαθε κατι) δεν μπορούσα να μιλήσω να βγάλω φωνή. Ένας κόμπος στο λαιμό χωρίς να βγαίνει ήχος . Με το που σηκώθηκε με κοίταξε ζήτησα συγγνώμη, αλλα ειλικρινά δεν είδα τιποτα ούτε τα αλλα παιδιά εκεί. Ούτε φως ποδηλάτου τίποτα. Μα πιο πολύ στενοχωρήθηκα που δεν ειχα το σθένος και το μυαλό και τη δυναμη εκείνη τη στιγμή να τον ρωτήσω αν ήθελε βοήθεια αν ήταν καλα. Μόνο ενα συγγνώμη είπα με όση δύναμη μπορούσα να βγάλω φωνή. Και είπε δεν πειράζει. Εύχομαι να μην τύχει σε κανέναν τίποτα αντίστοιχο και να είστε όλοι καλα.