28.6.2016 | 19:32
That awkward moment...
Η πιο yolo εμπειρία της ζωής μου, η πιο ξενέρωτη χυλόπιτα της ζωής μου και η απόλυτη απομυθοποίηση των κινήτρων ενός ανθρώπου. Αυτή, βοηθός καθηγητή, στα 31, εγώ φοιτητής στα 21. Της είπα πως την γουστάρω τρελά και πως την σκέφτομαι όλη μέρα. Μου είπε: "Είσαι γνήσιο αρσενικό. Σε θαυμάζω για το θάρρος σου. Και εγώ όπως και εσύ, έχω καψουρευτεί και έχω φαντασιωθεί πολλούς καθηγητές μου, από το Λύκειο, μέχρι τον επιβλέποντά μου, στο Διδακτορικό..." Κάτσε", της λέω, "τι μας λες τώρα;". "Ναι, αν δεν τον είχα καψουρευτεί από τότε που ήμουν στην ηλικία σου και που τον είχα καθηγητή, δεν θα είχα κίνητρο να γράψω καλά στα άλλα μαθήματα για να έχω καλό μέσο όρο και να με δεχθούν για μάστερ στο εξωτερικό και εν συνεχεία να κάνω διδακτορικό και να τον έχω επιβλέποντα για να περνάω μαζί του ώρες ολόκληρες. Έλα όμως, που έχουν περάσει δέκα χρόνια και δεν έχω το θάρρος να του το πω..."Έμεινα speechless, που λένε και στο χωριό μου. Και εγώ που νόμιζα ότι ο κύριος καθηγητής περνούσε μέλι με την τύπισσα... Υ.Γ.: Αν είναι να έχουμε τέτοια κίνητρα και εγώ να πάω να γίνω σχεδιαστής μόδας για να βλέπω όλη μέρα από κοντά την Αντριάνα Λίμα και την Τζίτζι Χαντίντ...