17.7.2014 | 00:38
Αξιαγάπητε μου βλάκα...
Αν και ο βλάκας ήμουν εγώ... Καμιά φορά μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Μου λείπουν τα χείλη σου, τα σφιγμένα χείλη σου, πεισμωμένα. Μου λείπουν τα μάτια σου, εκείνο το βλέμμα σου, λες και ήμουν... ζωή σου.Μου λείπει εκείνη η αγκαλιά σου, αυτή η ρημάδα αγκαλιά σου δεν ξέρω με τι μπορεί να συγκριθεί. Μου λείπει που ήμουν πρόθυμη να ξεπεράσω τα όρια μου για σένα(και το κάνα εντέλει, κι ακόμη να συνέλθω)Μου λείπει η φωνή σου.Μου λείπεις εσύ...Και όλα αυτά τα ποιητικά και γλυκανάλατα καταλήγουν σ΄ένα γιατί...Γιατί φέρθηκες σαν ο μεγαλύτερος μαλάκας που θα μπορούσε να υπάρξει για μένα. Δεν το αξίζαμε όλο αυτό. Φακ
