ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σκέφτομαι σοβαρά να πάρω τηλέφωνο μια παιδική μου φίλη,ή να της χτυπήσω το κουδούνι,δεν ξέρω τι είναι καλύτερο από τα 2(πλέον μένουμε σε διαφορετικές περιοχές)έχουμε να μιλήσουμε 10 χρόνια).Χάσαμε επαφή,δεν έχει προηγηθεί καμμία παρεξήγηση,μανούρα,καβγάς,οπότε δεν βλέπω τον λόγο να μην δοκιμάσω να κάνω κίνηση.Πριν χαθούμε που οι λόγοι κυρίως ήταν δύο,ο ένας ήταν ότι έφυγα σε τελείως άλλο μέρος λόγω σπουδών και μετακόμισα,είχαμε ανταλλάξει τηλέφωνα αλλά ποτέ δεν έκανε κίνηση,μια-δυο φορές δοκίμασα εγώ,αλλά είχε αλλάξει κινητό.Οάλλος λόγος που με αποθάρυνε ήταν ότι στο λύκειο χανόταν με κατι περιστασιακά γκομενάκια,δεν λέω μαγκιά της κι εγώ είχα βρεί κάποιον τότε αλλά ποτέ μου δεν ξεχνούσα να πάρω ένα τηλεφωνάκι και παραπάνω,βασικά εγώ έκανα κίνηση κυρίως, να δώ τι κάνει ή να βγούμε,δεν σταματάει να γυρίζει ο κόσμος αν έχεις σχέση-ήμαρτον δηλαδή τι να πούν και οι παντρεμένες με παιδιά που έχουν βαρβάτες υποχρεώσεις;μια λυκειακή σχέση-καψούρα είναι πολύ πιο λάϊτ.Μόνο ένα πράγμα με στενοχώρησε που μου είχε πεί ότι δεν θα τολμήσει εκείνη να κάνει το πρώτο βήμα να πάρει τηλέφωνο,παρόλα αυτά δεν έπαψα να τη νοιάζομαι.Όταν βλέπει τυχαία τους γονείς μου,τους λέει να μου δώσουν χαιρετίσματα και ύστερα εγώ αναρωτιέμαι είναι τόσο κότα ή έχει εγωϊσμό που δεν κάνει κίνηση ή απλά το λέει απο ευγένεια;Γιατί να υπάρχουν τόσο δύσκολοι άνθρωποι ρε γαμώτο;Υπάρχουν εύκολοι άνθρωποι τελικά;