ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τελικά αξίζει να αναζητά κανείς???Απευθυνόμενη σε όλους εδώ θα κάνω μια εξομολόγηση/συμβουλή... Μετά από πολύ κόπο,τεράστια βοήθεια από εξωτερικούς παράγοντες και ύστερα από αρκετά χρόνια δακρύων και πόθου βρήκα αυτόν που αναζητούσα, με τον οποίο δεν είχε συμβεί ποτέ κάτι ερωτικό μεταξύ μας, απλά εγώ τον είχα καψουρευτεί και δεν το είχε μάθει ποτέ γιατί υπήρχαν εμπόδια και λόγοι..... Ξέρετε τι συναίβει όταν τελικά επικοινωνησαμε και συναντηθήκαμε? (καταρχάς ούτε που με θυμόταν, αυτό ας το αφήσουμε στην άκρη) Κατά δεύτερον όταν του εξομολογήθηκα τα συναισθήματα μου τρόμαξε! Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μία γυναίκα την σημερινή εποχή που όλα είναι εύκολα και μέσω της τεχνολογίας της την πέφτουν τόσοι πολλοί, έκατσε να αναζητήσει έναν συγκεκριμένο άντρα και μάλιστα είχε καποια έντονα συναισθήματα γι'αυτόν... Κοκάλοσε, ίσως τώρα να με έχει και για τρελή, ποιός ξέρει... Το μόνο που συναίβει ανάμεσα μας σε αυτήν την συνάντηση, ήταν ένα onenight-stand, μετά μου προφασίστηκε πως έχει πολλές υποχρεώσεις στην ζωή του και εξαφανίστηκε.... Του έστειλα μια-δυο φορές μετά από μέρες από ενδιαφέρον, τώρα τον αφησα, δεν μου αρέσει να πιέζω του ανθρώπους αν και η καρδιά μου έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια... Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα ότι τελικά πρέπει να αναζητούμε κάποιον μόνο αν είμαστε 100% σίγουροι πως παίζει και κάτι από την μεριά του, γιατί εν τέλει πληγωνομαστε, αλλιώς τα έχουμε στο μυαλό μας και αλλιώς τα φέρνει η ζωή... Αν δεν τον είχα ψάξει ίσως να είχα καλύτερες αναμνήσεις από αυτήν την πικρή που έμεινε τώρα και θα με βασανίζει... Να προσέχετε... Υστερόγραφο: Δεν κατηγορώ κανέναν άλλον παρά τον εαυτό μου, εγώ φταίω που τον έψαξα, που τον σκεφτόμουν, δυστυχώς ή ευτυχώς αυτή είναι η αλήθεια....