ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μέσα στο πλήθος κυκλοφορώ και παρασύρομαι μαζί του ενώ παράλληλα απορώ, δεν με ακούνε που ουρλιάζω; Που κλαίω; Φωνάζω μα δεν ακούγομαι. Και στενοχωριέμαι και απογοητεύομαι που ενώ δίνω πολύ αγάπη και δείχνω με κάθε τρόπο οτι νοιάζομαι για τους ανθρώπους γύρω μου, αυτοί δυσανασχετούν και ίσως να μην με ακούνε καν όταν έρχεται η σειρά μου να μιλήσω, να πω μια κουβέντα, να αρθρώσω έστω μια πρόταση βρε αδερφέ. Στενοχωριέμαι κάθε φορά που διαπιστώνω πως ενώ εγώ είμαι εκεί και ακούω με προσήλωση τον κάθε ένα ξεχωριστά σεβόμενη πάντα τα λεγόμενα τους, εκείνοι δείχνουν απροθυμία να με ακούσουν ενώ μάλιστα μερικές φορές οι ίδιοι μου έχουν δώσει τον λόγο (να μιλήσω). Γιατί ρε παιδιά; Είναι τόσο δύσκολο και κουραστικό να ακούς κάποιον; Εγώ προσωπικά νιώθω πολύ όμορφα όταν ο άλλος μου ανοίγεται και μου μιλάει για πράγματα ή εμπειρίες που έχουν να κάνουν με αυτόν. Και χαίρομαι διπλά όταν δίνω τις συμβουλές μου στους άλλους -είτε τελικά τις ακολουθούν είτε όχι- και καταλαβαίνω και βλέπω οτι τους βοηθούν και τους δυναμώνουν. Τι να πω.... Νιώθω απογοητευμένη εντελώς. Και κάποια πράγματα που μπορεί να μοιάζουν μικρά και ίσως όντως να είναι, αυτά λοιπόν αποτελούν και την ειδοποιό διαφορά, γενικότερα.