ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

30 χρονών γυναίκα . Μεγάλωσα σε μια αστικη οικογένεια που οι γονείς με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα. Δεν μου έλειψε ποτέ το φαγητό ή η ζέστη αλλά δεν είχα την δυνατότητα να πηγαίνω διακοπές , να αγοράζω ρούχα και ακόμη σαν φοιτήτρια να βγαίνω έξω και να πηγαίνω βόλτες. Διάβασα σαν να μην υπάρχει αύριο και ορκίστηκα στον εαυτό μου πως δεν θα ξαναζήσω φτωχή κι μέσα στην μιζέρια (όπως νόμιζα τότε τουλάχιστον). Και όντως από τα 24 ήμουν ανεξάρτητη οικονομικά , φορούσα μόνο επώνυμα ρούχα , είχα ένα τέλειο σπίτι, τέλειο αυτοκίνητο και πολλές προοπτικές . Στα 28 μου γνώρισα τον κύριο τέλειο επίσης. Ηταν καταξιωμένος επαγγελματικά και συγκεκριμένα έκανε την δουλειά των ονείρων μου και των προσωπικών μου φιλοδοξιών, ήταν κούκλος , ελεύθερος , ευγενικός , πανέξυπνος , πλούσιος , «κελεπούρι» που λένε στο χωριό μου και ήθελε μόνο εμένα κι μάλιστα για γυναίκα του. Ίσως ήταν το πιο σημαντικό μου μάθημα αυτός ο άνθρωπος , γιατί ο καιρός που πέρασα μαζί του με έκανε να καταλάβω πόσο μάταια είναι όλα αυτά όταν δεν μπορείς να είσαι καλός άνθρωπος , να έχεις ενσυναισθηση, να βρίσκεις την ευτυχία που τόσο αναζητούσα στα απλά και όχι σε έναν συνεχιζόμενο αγώνα για το τέλειο και τα παραπάνω. Κοιτάζω τον σύντροφο μου σήμερα, μπορεί να μην είναι ο πιο όμορφος, ο καλύτερος στο είδος του , ο πιο έξυπνος και ο πιο πλούσιος. Η ευτυχία που με κάνουν να νιώθω τα μάτια του όταν με κοιτάζουν με αυτήν την ζεστασιά και ο τρόπος που με φροντίζει σαν να είμαι το πιο σημαντικό πλάσμα στον κόσμο δεν μπορώ να τα συγκρίνω με τίποτα. Και αυτά που νομίζουμε ότι θέλουμε γιατί δεν μας κάνουν ευτυχισμένους όταν τα αποκτούμε;; Αυτός ο άνθρωπος , ο άνθρωπος μου περνούσε κάθε μέρα στη δουλειά μου από δίπλα μου και δεν του έδινα σημασία μάλλον γιατί ήμουν πολύ «καλή» γι αυτόν . Μου χαμογελούσε κάθε μέρα , μου μιλούσε πάντα ευγενικά , με βοηθούσε χωρίς να είναι υποχρεωμένος και έτσι είναι με όλους. Τελικά όλα αυτά που ήθελα γκρεμίστηκαν. Το μόνο που θέλω είναι να περιβάλλομαι από τέτοιους ανθρώπους, που κάνουν ευτυχισμένη την κάθε μέρα μου.