ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα 3 πρωτα χρονια της φοιτητικής μου ζωης εμενα με τους γονείς μου οποτε με στηριζαν οικονομικα εκεινοι (περα απο τα χρήματα που μαζευα δουλεύοντας τα καλοκαιρια) και το "χαρτζιλικι" μου ηταν 40-50ευρω το μηνα αντε κανα 10ρικο παραπανω που και που απ τη γιαγια. Η οικονομική μας κατάσταση ειναι αρκετά κακή, ο πατερας μου δεν εχει σταθερη δουλειά και η μητερα μου προσέχει ενα παιδάκι. Τον 3ο χρονο, βρηκα μια περιστασιακη δουλεια απο την οποια καταφερα να μαζεψω αρκετα λεφτα ετσι ωστε τωρα (τον 4ο χρονο) να βρισκομαι στο εξωτερικο για πρακτικη (επι πληρωμη) και να ειμαι 100% ανεξαρτητη. Ολο αυτο τον καιρο κανω πολυ παρεα με παιδια απο αλλες χωρες, κυριως Γαλλία και Ιταλία, και βλέπω τα στανταρ που εχουν μεγαλώσει και δεν μπορω να μην το πω... Ζηλευω απιστευτα. Ειναι ολοι απο αρκετα ευπορες οικογενειες, και οτι ζητησουν (σε φυσιολογικα ορια) το εχουν. Διακοπες σε ολον τον κόσμο, φαγητα εξω, συναυλιες, φεστιβάλ.. Γι αυτούς ειναι φυσιολογικα ολα αυτα κι εγω σε τετοιες συζητησεις απλαβκαθομαι και τους χαζευω. Τι να κανω; να τους πω οτι γαι να παρουμε καπνο διναμε 3 ατομα απο κανα διφραγκο και τον χωριζαμε; Επισης βρίσκουν δουλειές που πληρώνουν υπερβολικα καλα (ειμαι πεπεισμένη πλέον οτι τα λεφτα πανε στους πλουσιους). Τελος παντων, απλα ήθελα να εκφρασω αυτη τη 'ζηλεια' μου γι αυτα τα ατομα με οικονομικη στηριξη, που τα ονειρα γι αυτούς ειναι πιο ευκολο να τα κανουν πραγματικότητα.