ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Και αισθάνομαι τύψεις χωρίς στην ουσία να έχω κάνει τίποτα κακό. Λοιπόν μόλις άρχισε το σχολέιο γνώρισα έναν συμμαθητή μου με τον οποίο είχα φάει κόλλημα. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω ,αρχίσαμε να κάνουμε παρέα,πια είμαστε φιλαράκια και τελικά κατάλαβα πως αν και τέλειος και πάρα πολύ καλό παιδί δεν είναι ο τύπος μου, όσο μου άρεσε σε μια στιγμή αδυναμίας, έκανα το λάθος και το είπα σε μία φίλη του (την οποία γνωρισα φέτος),πως μου αρέσει για να της ζήτησω να τον ρωτήσει αμα του άρεσε κάποια (ευτυχώς δεν του αρέσω). Πάνε δύο μήνες από τότε, και τώρα μου συμβαίνει το εξής... Μου αρέσει ο δίδυμος αδερφός του, όχι όπως μου άρεσε αυτός ,νιώθω πολύ πιο δυνατά πράγματα, ψιλογνωριστήκαμε και είδα πως έχουμε πάρα πολλά κοινά, και πραγματικά νομίζω πως είναι ο τύπος αγοριού που πάντα ήθελα. Στην αρχή δεν μπορούσα να το χωνέψω και μετά από μία φάση άρνησης αποδέχθηκα πως τον θέλω. Τώρα θα ρωτήσει κάποιος και γιατί δεν σου άρεσε εξαρχής αυτός; Εεε λοιπόν γιατί είναι τέρμα αντικοινωνικός, απρόσιτος και κάπως απότομος και μου πήρε λίγο παραπάνω να καταλάβω περί τι ανθρώπου πρόκειτε. Για τον αδερφό του είχα μία απλή περιέργεια και ένα παραπάνω ενδιάφερον το οποίο τελικά εξελίχθηκε σε κάτι το εντελώς φιλικό, αλλά τώρα νιώθω μία πάρα πολύ έντονη έλξη. Το πρόβλημα μου είναι πως νίωθω άσχημα με τον εαυτό μου λες και κορόιδεψα κάποιον νομίζω πως έχω κάνει κάτι πολυ κακό χωρίς να μην έχει γίνει απολύτως τίποτα με κανέναν, και νίωθω τέρμα βλαμμένη που έμπλεξα τρίτο άτομο. Άμα δεν είχα μιλήσει σε αυτήν την κοπέλα τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, εδώ ο αδερφός του παρά τις εξαιρετικά φιλότιμες προσπάθειες του δεν κατάλαβε ούτε στο ελάχιστο πως με ενδιάφερει, την ώρα που το ξέρει αυτή (ΟΚ σχεδόν όλοι το είχαν καταλάβει εκτός από αυτόν ) , η οποία νομίζει πως θέλω ακόμα να γίνει κάτι. Έτσι και προσπαθήσω να γνωρίσω καλύτερα τον Φ. τι θα αρχίσει να λέγεται για μένα ; Πως θέλω και τους δύο πως είμαι εκείνο πως είμαι το άλλο...Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό. Και ο φόβος πως θα γίνω ξεφτιλά με εμποδίσζει να προσπαθήσω. Εκτός από τα παραπάνω, ο Φ. με αγχώνει και αγχωνε αφάνταστα πριν καν αρχίσει να μου αρέσει, από την αρχή της χρονιάς όταν τον βλέπω να περνάει κοιτάω το πάτωμα, όταν μιλάμε είμαι σφιγμένη (απορώ με ποια δύναμη του μιλάω και επιδιώκω να τον συναναστρέφομαι).Για κάποιον λόγο με τρομάζει. Θυμάμαι χαρακτηριστικα, μία μέρα που ήμουν μες την καλή χαρά, και το πρωί μπήκα στην τάξη μόνη μου πάει καιρός, αυτός καθόταν μόνος στο τελευταίο θρανίο του είπα καλημέρα, με κοίταξε, περιμένε λίγο τόσο όσο χρειάστηκε για να νομίσω πως ήθελε να με αγνοήσει, και μετά είπε αργά με έναν περιέργο τόνο στην φωνή του 'καλημέρα' ,μου κόπηκαν τα πόδια...Τέλος πάντων, ξέφυγα...Ο Φ. από τι γνώρίζω με συμπάθει για κάτι παραπάνω δεν ξέρω, τι προτείνεται να κάνω να περιμένω να ξεχαστεί η ιστορία με τον άλλον και μετά να προσπαθήσω να τον πλησιάσω, ή ακόμα και να του μιλήσω; Γαμώτο γιατί να είναι αδέρφια και γιατί μίλησα στην Σ.(δεν την γνωρίζω καλά που ξέρω σε ποιον θα πει τι και πως, τι θα καταλάβει και πόσο θα εμπλακεί.)υγ. Πάντως ένα πράγμα έμαθα, ποτέ δεν μπλέκεις τρίτο, ποτέ μα ποτέ.υγ. Συγγνώμη για το σεντόνι αλλά κάπου έπρεπε να μιλήσω και'γω.. Η γνώμη σας θα με βοήθαγε αφάνταστα επειδή σε αυτήν την φάση μόνο από'δω έχω την άνεση να ζητήσω συμβουλες.