ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε γνώρισα σε ένα χαζοτσατ, 15 Αυγούστου, φέτος το καλοκαίρι...Σου έστειλα με μια παραξενιά, και προς έκπληξη μου, μου απάντησες με την ίδια χάρη και τσαχπινιά...μιλούσαμε για ώρες εκείνο το βράδυ..μέχρι το ξημέρωμα..δεν ήθελα να πάω για ύπνο...μετά ανταλλάξαμε φωτογραφίες, και όλα πήραν τον δρόμο τους...από το τίποτα. Τις επόμενες 2 βδομάδες ξημεροβραδιαζομασταν στο τηλέφωνο, στο σκυπε, στο βαιμπερ...δεν μπορούσα να σταματήσω να σου μιλάω...δεν είχα ξαναζήσει αυτό που λέμε χημεία..! Μου πρότεινες επανειλειμμενα να ανέβεις θεσσαλονικη να γνωριστούμε και να σε φιλοξενήσω, μα εγω χρησιμοποιουσα την εξεταστική σαν πρόφαση...και σου έλεγα όχι. Ήθελα πολύ να σε γνωρίσω, άλλα φοβόμουν να βάλω έναν ανρθωπο που δεν είχα ξαναδεί πότε μου σπίτι μου. Που να ξερά ότι ενα μηνά μετά θα το μετανιώσω τόσο πολύ....πέρασε ο καιρός και ξεκίνησε να μας πιάνει η ρουτίνα, δεν μιλούσαμε με την ίδια κάψα πια. Είχαν ξεκινήσει και οι σχόλες μας, οπότε δεν ήθελε πολύ για να φθίνει ο ενθουσιασμός μας. Είχαμε μια βδομάδα να μιλήσουμε, και είχες ξεκινήσει να μου λείπεις τρομερά, και συμπτωματικά με καλέσανε να έρθω στην αθηνα, κάτι φίλοι. Σου έστειλα κατευθείαν, ότι το τάδε σκ θα είμαι κάτω, για να κανονίσουμε. Έτσι και έγινε...βγήκαμε την προηγούμενη παρασκευή. Καθώς πλησίαζα στην στάση του μετρό για να ρθω να σε βρω, η καρδιά μου χτύπαγε σαν τρελή, μέχρι που σε είδα, και με είδες και συ...για μερικά δευτερόλεπτα ο χρόνος πάγωσε, και το μόνο που ήθελα ήταν να σε αγκαλιάσω σαν να μην υπάρχει αύριο! Αυτήν την αγκαλιά δεν θα την ξεχάσω πότε μου....τόσο όμορφη αγκαλιά..κυρίως γιατι και εσυ με αγκαλιασες με το ίδιο πάθος...δεν ηθελα να σ αφησω, μεχρι που πηρα την αποφαση να το κανω. Σε επιασα απ το χερι και σε πηρα να φυγουμε! Περπατήσαμε πλακα, μοναστηρακι, γκαζι, ψυρη....η ωρα περνουσε τοσο ευχαριστα..το μονο που ηθελα ειναι να σε πειραζω, μονο και μονο για να σε βλεπω να ανταποκρινεσαι με αυτο το τσαχπινικο βλεμμα...θεε μου, ποσο μου ζέσταινες την καρδια...δεν με ενοιαζε τιποτα μαζι σου! πηγε 4ηωρα και επρεπε να γυρισουμε σπιτια μας, ούτως η αλλως ειχαμε κανονισει να βρεθουμε και την επομενη μερα. Ξαφνικα σε επιασα και σε φίλησα....καθως τα χειλη σου χαιδευαν τα δικα μου, το ενιωσα!...ενιωσα οτι ηταν το πιο ομορφο φιλί που ειχα παρει για μηνες....σε καληνυχτισα και πηγες στο ταξι σου. Το επομενο πρωι δεν μου απαντουσες, μεχρι που μου απαντησες και μου ειπες οτι εισαι κρυωμενη, και οτι στενοχωρηθηκες γιατι ηθελες να με δεις, αλλα ησουν χαλια και δεν μπορουσες....πικράθηκα πολυ, κυριως γιατι ειχα ενα προαισθημα βαθια μεσα μου οτι η χθεσινη θα ηταν και η τελευταια φορα που σε εβλεπα...γυρισα θεσσαλονικη, και σου εστελνα, μα δεν απαντουσες στα μυνηματα μου. Μεχρι που απαντησες....Σου ειπα οτι ειμαι διατεθημενος να τα ρισκαρω ολα και να ερχομαι να σε βλεπω καθε μηνα. Μου αρνηθηκες, μου ειπες οτι νιωθεις πραγματα για σενα, αλλα η αποσταση θα μας πληγωνε και τους δυο. και αργα η γρηγορα θα χαλουσε το πραγμα...ηξερα οτι εχεις δικαιο...πικραθηκα τοσο πολυ...μου ειπες να μεινουμε φιλοι....και να μιλαμε...μια σουβλια στην καρδια με χτυπησε, και εμεινα να κοιταω το μυνημα για 5 λεπτα....σου ειπα οτι ενιωσα προδομενος, και σου ειπα να μην τολμησεις να μου ξαναστειλεις, σε διεγραψα...μα η καρδια μου ακομα σε θυμαται...εκεινη την παρασκευη, την ρομαντικη αθηνα και τα πρασινα σου ματια κατω απο τα φωτα της ακροπολης...σε ερωτευτηκα τοτε....μα ξερω πως δεν υπαρχει μελλον για μας....Πουτάνα αποσταση ρε φιλε! τωρα θα πρεπει να ζησω ετσι...ξέροντας οτι υπάρχει εκει κάτω ενας ανθρωπος που μου ταιριαζει...αλλα δεν μπορω να τον εχω....για ενα πραγμα μετανιωνω....Για το οτι δε σε φιλησα περισσοτερο...! Αντιο καρδια μου....δε θα σε ξεχασω! Ο Τοπογράφος σου....