ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 χρόνων και μου αρέσει ένας που είναι 10 χρόνια μεγαλύτερός μου. Για την ακρίβεια, όχι απλά μ' αρέσει, μιλάμε για κόλλημα. Εργάζεται στο πανεπιστήμιό μου. Δεν είχα κάνει νωρίτερα κίνηση γιατί ήμουν καιρό σε σχέση, αλλά τον είχα παρατηρήσει. Εγώ πλέον είμαι επί πτυχιω, έχω ξενοικιασει από την πόλη που σπουδάζω και όπου είναι αυτός και μένω στο πατρικό μου που είναι γύρω στις 2 ώρες μακριά. Βρήκα αφορμή και πήρα το θάρρος και του έστειλα μήνυμα και μιλούσαμε. Από τη συζήτηση φαινόταν εν τέλει ότι ενδιαφέρεται ενώ μου ξεκαθάρισε εξαρχής ότι δεν τον πετυχαίνω σε φάση που ψάχνεται γιατί πνίγεται στη δουλειά και τις υποχρεώσεις και έχει άλλα στο μυαλό του, αλλά παρόλα αυτά φαίνομαι ενδιαφέρων άνθρωπος και θα ήθελε να με γνωρίσει. Αλλά μου είπε επίσης ότι η ηλικία είναι ένα θέμα από την άποψη ότι είμαστε σε άλλες φάσεις ζωής. Που επίσης συνδέεται με το ότι αυτός εργάζεται πλέον πολύ σκληρά κλπ κι εγώ εχω άλλη ζωή σε άλλη πόλη, εργάζομαι επίσης και εχω το δικό μου προγραμμα. Μου είπε έμμεσα όμως ότι αν πάει καλά, θέλει σχέση, όχι ξ€πετα. Όταν του είπα ότι δεν μένω πλέον στην πόλη, προβληματίστηκε και ήθελε να μάθω πως το βλέπω και πως σκέφτομαι ότι θα λειτουργήσει. Του είπα να μην το υπεραναλυουμε χωρίς λόγο, να βρεθούμε πρώτα από κοντά και το βλέπουμε... Όλες αυτές τις μέρες που μιλούσαμε, υπήρχε πολύ καλή επικοινωνία, έχουμε αρκετά κοινά σημεία. Μιλούσαμε σχεδόν ένα μήνα, μέσα σε αυτόν δυστυχώς έφαγε 3 άκυρα χωρίς να το θέλω, δηλαδή ενώ του είχα πει ότι θα πάω, κάτι τύχαινε και δεν μπορούσα πραγματικά να ταξιδέψω και να βρεθούμε. Τέλος πάντων, ύστερα από το τρίτο άκυρο και μια συζήτηση που είχαμε ένα βράδυ, με την οποία ξενέρωσε όπως είπε, του ξανά έστειλα μετά από λίγες μέρες και μου είπε ότι τρέχει με τη δουλειά και γενικά καλύτερα να το αφήναμε γιατί ξενέρωσε αρκετά με την τελευταία συζήτηση και γενικά το σκέφτηκε και δεν έχει νόημα, δεν θα βγει. Εγώ εκεί του είπα ότι δεν του ζήτησα ποτέ κάτι συγκεκριμένο, απλώς να βγούμε να τον γνωρίσω και μου είπε ότι δεν θέλει να μπει στη διαδικασία να γνωρίσει μια κοπέλα αυτή τη περίοδο μέσα στο χαμό που επικρατεί στη ζωή του και μάλιστα υπό αυτές τις συνθήκες, δηλαδή με την απόσταση, τη διαφορά ηλικίας κλπ, ότι δε θέλει να έχει προθεσμίες και σε αυτό και ότι αν ήμουν στη θέση του, θα καταλάβαινα. Εκεί απογοητεύτηκα γιατί περιμενα πως και πως να βρεθούμε, να τον γνωρίσω επιτέλους καλύτερα. Σκέφτομαι ότι ίσως ναι, να έχει δίκιο, να είναι μάταιο να μπούμε στη διαδικασία να γνωριστούμε γιατί αν όντως παει καλά και από κοντά, μετά τι κάνουμε; Αυτή τη βδομάδα πήγα στην πόλη που σπουδάζω και του έστειλα αλλά δυστυχώς είχε φύγει εκτος, τόσο άτυχη! Δεν ξέρω τι κάνω, δεν θέλω να το αφήσω, μου αρέσει πολύ! Και θέλω να επιμείνω, μου είπε ότι του αρέσει η επιμονή μου. Αλλά νιώθω πλέον ότι κουράζω με την επιμονή μου και γίνομαι ενοχλητική και ότι με αυτά που τυχαινουν, πχ το ότι ήρθα στη πόλη αλλά έτυχε να είναι εκτός, του επιβεβαιώνω αυτό που είπε, ότι δεν θα λειτουργήσει στην πράξη λόγω των συνθηκών... Μου είναι δύσκολο να το αφήσω, θα μου μείνει απωθημένο. Από την άλλη, δεν μπορείς να πιέζεις τον άλλον και να τον κάνεις να θέλει. Το χειρότερο είναι ότι μου έδωσε ελπίδες και είχα κάποιες μικρές προσδοκίες και τώρα έμεινα έτσι. Δηλαδή εύχομαι να γύριζα τον χρόνο πίσω και να έκανα τα αδύνατα δυνατά ώστε να πάω στην πόλη και να τον δω, όταν με περίμενε. Πραγματικά νιώθω ότι έχασα την ευκαιρία μέσα από τα χέρια μου. Έστω να τον συναντούσα από κοντά, έστω μια φορά! Τι να κάνω;;;