ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ό,τι ήταν αυτό που είχα μαζί του έχει τελειώσει. Δεν υπάρχει λόγος να κλάψουμε τώρα το μακαρίτη. Τα πράγματα έχουν πάρει το δρόμο τους. Καλά, κακά, καυγάδες, συμφιλιώσεις...όλα είναι τόσο ανάκατα στο μυαλό μου...μα αυτό που με τρώει περισσότερο είναι η υποψία πως όλα ήταν ψεύτικα, δεν ήμουν παρά το παιχνιδάκι του...με είχε σίγουρη και με έπαιζε μέχρι να χάσει το ενδιαφέρον του... Αλλά κι έτσι να μην είναι, τα πράγματα έχουν προχωρήσει χωρίς εμάς...δεν υπάρχει επιστροφή... Από τη μία θέλω να τον βρίσω, να ξεσπάσω πάνω του, να τον κατηγορήσω για όσα τον θεωρώ υπεύθυνο κι από την άλλη δε θέλω να του δώσω τη χαρά να καταλάβει πόση επιρροή έχει ασκήσει στη ζωή μου...Με έχει απατήσει, το έμαθα από το τρίτο πρόσωπο και δεν είχε καν τα αρχίδια να με κοιτάξει κατάματα και να μου το πει. Μέχρι τελευταία στιγμή έκλαιγα κρυφά στο δωμάτιό μου και περίμενα να μου μιλήσει...αλλά αυτός τα αρνήθηκε όλα μου είπε το κλασικό "να σου εξηγήσω...δεν είναι αυτό που νομίζεις...δεν έγινε τίποτα" κλπ κλπ...Κάτι έσπασε μέσα μου δεν μπορούσα πια να τον κοιτάω...τόσο ψέμα, τόση κοροϊδία..η εμπιστοσύνη είχε χαθεί για πάντα ίσως να συμπαρέσυρε και την αγάπη, αν δεν την είχα φανταστεί απλώς κι αυτή. Τώρα έχει μείνει κενό, κενό αναμεμιγμένο με στάχτες...και δεν είχε καν το θάρρος να με κοιτάξει και να μου πει αντίο όταν έστριβε το πόμολο στην πόρτα. Χωρίσαμε. Τελείωσαν όλα.