ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από κάποια χρόνια έκανα σχέση με ένα πολύ καλό και κουλ άτομο που στη συνέχεια αποδείχθηκε γεμάτος προκαταλήψεις. Λόγω κάποιων λαθών και από τις δύο μεριές και επειδή η σχέση μου μαζί του δεν ήταν έτσι οπως την ήθελα του ζήτησα να χωρίσουμε πράγμα που πήρε αρκετά άσχημα και δημιουργήθηκαν κάποια θέματα αλλά με τον καιρό ξεχάστηκαν και ο καθένας έκανε τη ζωή του. Αφού είχε περάσει πάνω από μίσος χρόνος από τον χωρισμό μας, μέσω από έναν κοινό μας φίλο ξανά βρεθήκαμε, ξανά μιλήσαμε και τα ξανά φτιάξαμε με την προϋπόθεση ότι είχαμε βελτιωθεί και οι δύο ως άνθρωποι και ότι θα προσπαθούσαμε για μια καλύτερη, πιο υγιής σχέση αφού τα συναισθήματα μας δεν είχαν σβήσει ακόμη. Και φτάνουμε στο τώρα μετά από σχεδόν ένα μισή χρόνο επανασύνδεσης, σκεπτόμενη πάλι να του πω να χωρίσουμε. Και δεν είμαι εγώ η εγωίστρια που παίζει με τα αισθήματα του αλλού, αυτή που δεν ξέρει τι θέλει και τι της γίνεται. Είναι αυτός. Που είναι νευρικός, επιθετικός, κτητικός, που δεν σέβεται την άποψη μου, που πάντα αυτός είναι ο σωστός και εγώ η λάθος, που μου λείπουν οι φίλοι μου, που μου λείπουν τα πράγματα που έκανα, που πλέον δεν μπορώ να πω στα ίσια αυτό που θέλω φοβούμενη πως θα αντιδράσει. Ξέρω πως έτσι ήταν πάντα αλλά πίστεψα ότι είχε αλλάξει. Από την άλλη υπάρχει ο άλλος του εαυτός που είναι γλυκός, τρυφερός, ευαίσθητος, ντροπαλός σαν ένα μικρό παιδί και δεν μπορώ να του πω πάλι να χωρίσουμε γιατί ξέρω πως θα τον πληγώσω. Αλλά νιώθω ότι θέλω να του πω τόσο πολύ αυτήν τη φράση, αυτές τις λέξεις. Να του το πω χωρίς φωνές και υστερίες, να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να κάνω ένα καινούριο βήμα, μια καινούρια ζωή. Αυτό.