ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είναι ότι ζήτησα ποτέ πάρα πολλά. Μεγάλωσα τα περισσότερα χρόνια με την γιαγιά, την μαμά και την αδερφή μου. Ο μπαμπάς λόγω δουλειάς έλειπε στο εξωτερικό, τον έβλεπα μόνο στις μεγάλες γιορτές του χρόνου, και άντε να βρισκόταν μαζί μας στα γενέθλια μας - όχι πάντοτε. Αρκέστικα με τα λίγα, γιατί δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς...Δεν ήταν ότι μου έλειπε, πως μπορεί να σου λείπει κάτι το οποίο δεν το έζησες εξ αρχής; Ήταν εκείνο το συναίσθημα ότι "κάτι" έλειπε. Εζησα ζηλεύοντας τις απλές ιστορίες των συνομιληκων μου στις τάξεις, τους μπαμπάδες που ερχοντουσαν να βλέπουν τις ανόητες θεατρικές παραστάσεις. Ζήλευα...Μετά από χρόνια επέστρεψε, ήμουν πλέον έφηβη όταν για πρώτη φορά ζήσαμε όλοι μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Δε με έμαθε στα πιο παράξενα μου, οι καβγάδες όλο και πιο έντονοι και πιο σωματικοί. Μόνο μαζί μου, εγώ και οι κόντρες μου βλέπετε. Το αίσθημα της ζήλειας τελικά αποχώρησε...Οι καβγάδες ήταν πάντα ανευ σημασίας, χαζά πράγματα...Με είχε χτυπήσει αρκετά στο πρόσωπο 2 μήνες πριν τις πανελλήνιες θυμάμαι, και πριν έναν χρόνο περίπου με είχε πιάσει από τον λαιμό.Δεν είναι φυσιολογικό, έτσι; Όχι φυσικά. Αυτά μένουν. Πως χτυπάς κάποιον που αγαπάς; Δε το κάνεις, απλά.Τα άφησα πίσω. Όλα...Όμως αυτό το "κάτι", πότε θα έρθει; Αυτή η αγκαλιά που δεν ζητάει τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο. Να χαθείς μέσα στο στήθος του, να σε σφίξει και να ξέρεις ότι όταν το χέρι του είναι περασμένο στο δικό σου, δεν μπορεί τίποτα άλλο να σε αγγίξει. Νιώθω τόσο χαμένη, σαν να προσπαθώ κάθε μέρα να προλάβω τον χρόνο που φεύγει τρέχοντας λες και τον κυνηγάνε. Οι αποφάσεις δεν είναι αρκετές, οι λέξεις δεν αρκούν ούτε οι πράξεις. "Κάτι" λείπει....κάθε φορά "κάτι" μου λείπει. Και φοβάμαι μήπως αυτό το "κάτι" είναι δίπλα μου, ή ήδη το έχω και εγώ μέσα στην απελπισία μου να το ανακαλύψω το προσπερνάω μη δίνοντας του σημασία.