ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

νιώθω υποκρίτρια, τη στιγμή που άλλα λέω κι άλλα κάνω, το νιώθει κανείς άλλος; Υποτίθεται ανησυχώ για την κρίση, υποτίθεται το φιλοσοφώ, και στο πρώτο διαθέσιμο χρήμα που θα βρεθεί στο χέρι μου, θα φαγωθεί σε έξοδο (νεότης γαρ), μόνο και μόνο για να συναντήσω γυρνώντας τα ξημερώματα, έναν καλοντυμένο παππού να ψάχνει στα σκουπίδια, και να νιώσω η ίδια σκουπίδι. Αυτό που ενώ ο κόσμος χάνεται, εγώ κάθομαι και ανησυχώ και για σχετικά ανούσια πράγματα; Το ξέρω, σε μια άνετη ζωή αυτά θα ήταν τα κυρίως προβλήματά μου, αλλά αυτή τη στιγμή σ'αυτό το μέρος δεν είμαι απλά στον κόσμο μου; Και ποια η δικαιολογία μου γι'αυτό;Κι αυτό που δε βγάζω άκρη στα επαγγελματικά μου, που δεν αρκούσε μόνο ο φόβος για ένα "νέο ξεκίνημα προς την ενήλικη ζωή", αλλά να πρέπει σε κάθε βήμα μου να αναρωτιέμαι αν είναι το σωστό που παίρνω, όχι μόνο ως προς τον εαυτό μου αλλά και ως προς το μέλλον μου;Είμαι η μόνη που νιώθει την εσωτερική σύγκρουση παντού, και πάνω που πιστεύω πως αρχίζω και τα βρίσκω με τον εαυτό μου γίνεται κάτι και δε με χωράει το δέρμα μου; Η φωνή μου θα αντηχούσε για λίγο στην έρημο και μετά θα την πλάκωνε η επικριτική σιωπή;