ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι ο κακός άνθρωπος. Αυτός που θα μπει στο σπίτι μου να με κλέψει και να με σκοτώσει, αυτός που θα με χτυπήσει χωρίς να τον πειράξω, αυτός που θα μου ποδοπατήσει τα δικαιώματα και την ελευθερία, αυτός που δεν θα με σεβαστει. Από το να καπνίσει στο δημόσιο χώρο που απαγορεύεται αλλά θα το κάνει κι αν του πω τίποτα θα με στραβοκοιτάξει και θα καγχάσει σα να έχω εγώ το πρόβλημα, μέχρι αυτόν που θα με μαχαιρώσει γιατί έχω διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις. Γιατί δεν μπορεί απλά ο καθένας να σέβεται τον δίπλα του; Εγώ πως το κάνω δηλαδή? Και γιατί πάντα με κάνουν να νιώθω ότι είμαι ο μαλάκας της υπόθεσης? Είμαι αυτός που θα περιμένει τη σειρά του στην ουρά και θα παραβιαστεί από αυτόν που είναι γνωστός του γνωσοτύ ώ γνωστέ κλπ κλπ που θα πάει από τα πλάγια και θα κάνει τη δουλειά του πιο γρήγορα, είμαι αυτός που πληρώνει τους φόρους του πάντα και έρχεται να πληρώσει τα χαράτσια για τα λεφτά που έφαγε κάποιος άλλος, είμαι αυτός που σπούδασε, έδωσε εξετάσεις για να λάβει μια θέση και τώρα είναι ουσιαστικά ένας άνεργος με πτυχίο και επάγγελμα... κενό, είμαι αυτός που του λε΄νε "που ζεις? δεν υπάρχει όμορφος κόσμος αγγελικά πλσαμένος". Το κακό, όμως, είναι ότι εγώ είμαι πλσαμένος να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο, τον αγγελικά πλασμένο και στον κόσμο που ζω.... δεν τα βγάζω πέρα, παραβιάζομαι καθημερινώς. Με πληγώνει η κακία και η αδιαφορία των ανρθώπων. Με φοβίζει!