ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα νεκρά πράγματα, κατά την ταπεινή μου άποψη έχουν ημερομηνία λήξης. Όταν ο λαϊκός συνθέτης έγραφε το παραδοσιακό τσάμικο, έγραφε κάτι ζωντανό για την εποχή του. Δεν το έγραψε σε αρχαιοελληνικη γλώσσα, δεν τα έγραψε για τα ταυροκαθάψια. Τα έγραψε προσαρμοσμενα στην τότε ζωή του. Ήταν απλός ανθρωπος, στα χωράφια και στα ζωα. Ζούσε σε κλειστες κοινωνίες. Οι άνθρωποι τότε χόρευαν φορώντας τα καθημερινά τους ρούχα. Ζούσαν στην εποχή τους. Και αυτό τους κατέστησε διαχρονικούς.Σήμερα ποιος άνθρωπος κάθεται να ασχοληθεί με την "ιτια τη λουλουδιασμενη;" Ποιος φοράει φουστανέλα στο γραφείο, το σπίτι ή το γυμναστήριο; Ποια μάνα στέλνει τα παιδιά της να μαζέψει μανουσάκια; Ποιος θα δεχτεί σήμερα να παει με τη μάνα του κοριτσιού του και το κορίτσι του στο νησί; :-Ρ Ποιον συγκινεί σήμερα ένα μήλο κόκκινο; (Μην τα πάρετε στην κυριολεξία, καταλαβαίνετε τι εννοώ)... Έχουν πεθάνει αυτά σήμερα. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα ξεχάσουμε. Νομίζω είναι πιο έξυπνο και ζωτικό να τα ανανεώνουμε με βάση το σήμερα. Δλδ να πάρουμε τα στοιχεία του παρελθόντος που μας χρειάζονται, που απηχούν στην ψυχή μας ακόμη και σήμερα, και να τα συνδυασουμε με σύγχρονα στοιχεία που υπάρχουν στη ζωή μας.Η λογική ότι είμαστε Έλληνες επειδή έχουμε προγόνους Έλληνες μας κόβει τα φτερά. Μας κάνει να κοιταμε συνεχώς πισω. Έτσι δεν μπορουμε να παμε μπροστα, ούτε να προσαρμοστουμε στο συγχρονο κοσμο, ποσο μαλλον να τον επηρεασουμε κιολας. Θεωρώ οτι συμφερει να σκεφτομαστε οτι είμαστε Ελληνες γιατί ΣΗΜΕΡΑ, ΤΩΡΑ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, ζούμε σαν Έλληνες. Αλλά σαν ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, που έχουν εξελίξει την παλαια Ελλάδα στη σημερινή της μορφή. Οι αρχαίοι Έλληνες και γενικά ολες εκεινες οι γενιές που μεγαλούργησαν, ήταν προοδευτικοί για την εποχή τους. Δεν αντέγραφαν στείρα τις προηγούμενες γενιες. Δεν ηταν κολλημενοι στο παρελθον. Αμφισβήτησαν γόνιμα τα κακώς κειμενα των προγόνων τους με τέτοια μαεστρία, χωρίς να τους αποκηρύσσουν. Και προχώρησαν μπροστα έχοντας συνείδηση της ταυτότητάς τους. Εχοντας επίσης συνείδηση της ευθύνης για τις μελλοντικές γενιες περισσοτερο, όχι για τις περασμενες. Η προσκόλληση στα παλιά μας αγκυλωνει. Η έμπνευση από τα παλιά ομως μας ανανεώνει.Σήμερα είμαστε τόσο βυθισμένοι στη μιζέρια και την γκρινια ως λαος που αναζητούμε δεκανικια στο παρελθόν. Και καλά κάνουμε. Αλλά δεν μας βοηθάει απλά να σκεφτόμαστε και να υπερηφανευομαστε για τα παλιά αριστουργήματα μας, μόνο και μόνο για την προσωρινή ανακούφιση και την αίσθηση ότι αξίζουμε. Είναι ζωτική ανάγκη να επανεφεύρουμε τον Έλληνα. Φυσικά και πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν. Αλλά κυρίως να εστιάσουμε στο σήμερα. Ποιοι θέλουμε να είμαστε σήμερα και πως θέλουμε να είμαστε στο μέλλον. Η γλώσσα, η θρησκεία και ο τοπος δεν αρκούν. Πρέπει να είμαστε πιο δραστήριοι.Οπότε, επειδή ξέφυγα εντελώς, σε συμβουλεύω να σε απασχολησει όχι το αν θα διατηρηθούν αυτά τα έθιμα, άλλα το αν θα εξελιχθούν. Και είμαι αρκετά σίγουρος ότι αν δεν εξελιχθούν, ή θα χαθούν ή θα περιοριστούν σε μουσειακά εκθέματα.

Μου διαφευγει η συνδεση μεταξυ των ποντιακων χορων και της μπυρας στο παγκακι.