ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό μου που πλέον όσο μεγαλώνω έπαψα εντελώς να κρίνω επιφανειακά, επιδερμικά τους ανθρώπους και να βγάζω συμπεράσματα για τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους εντελώς αβασάνιστα-πράγμα που εδώ που τα λέμε ποτέ δεν έκανα- θέλω να πω ότι είναι πολύ άδικο να λένε ή να γράφουν κάποιοι ότι κάποιος που εκφράζει ένα παράπονο, απλά γκρινιάζει και δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει τη μοναξιά του ή οτιδήποτε τέλος πάντων τον απασχολεί στη ζωή του.Ναι, ίσως να υπάρχουν και άνθρωποι που αρκούνται στη γκρίνια και στην απλή υπογράμμιση του προβλήματος, αλλά εγώ αυτή τη στιγμή μιλάω και ''υπερασπίζομαι'' ανθρώπους σαν και μένα, που δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί στη ζωή, που παλέψαμε από νωρίς, από πολύ νωρίς με απώλειες, που κάναμε λάθη και τα πληρώσαμε (ίσως και παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε), που οι άνθρωποι δεν τρέχουν να μας γνωρίσουν και να μας ''αγκαλιάσουν'', που μας βλέπουν στη γωνιά μας και δεν σκέφτονται ότι ίσως αρκούμαστε εκεί για να μην ενοχλήσουμε τους άλλους αλλά συμπεραίνουν αυθαίρετα ότι μας αρέσει και μας αφήνουν εκεί και μας προσπερνούν, που δεν τρέχουμε να ενοχλήσουμε με κάποια ατάκα κάποια κοπέλα. Γι' αυτούς και γι' αυτές μιλάω. Τους ντροπαλούς και τις ντροπαλές. Που όταν μάλιστα σε κάποια φάση της ζωής τους σταμάτησαν να είναι ντροπαλοί και άρχισαν να διεκδικούν, δεν είδαν αλλαγή, δεν είδαν κάποιο θεαματικό αποτέλεσμα.(ναι υπάρχει κι αυτό, και μην σας συμβεί ποτέ). Κάποιες φορές δεν γίνεται να αλλάξεις τα πράγματα όσο κι αν το θες. Ούτε στη ζωή σου, ούτε στη δουλειά σου, ούτε στη σχέση σου με τους άλλους ανθρώπους. Πιστέψτε με. Συμβαίνει.