ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νόμιζα ότι είχα φιλοδοξίες, ήθελα να αναγνωριστώ σε αυτό που προσπαθώ να κάνω. Τώρα τα έχω βρει σκούρα, παιδεύομαι πολύ, νιώθω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω και θέλω να τελειώσω το μεταπτ. και να μείνω με τον φίλο μου μια ώρα νωρίτερα. Να έχουμε τη δική μας καθημερινότητα, να φτιάξουμε την κοινή μας ζωή. Καλές οι σπουδές, η ακαδημαϊκή καριέρα (τρομάρα μου) αλλά μάλλον δεν είναι για μένα αυτά. Και από δουλειά δεν ξέρω. Δε θέλω να πάνε στράφι όσα έχω καταφέρει ως τώρα αλλά νιώθω ότι δεν αντέχω να προσπαθήσω για κάτι παραπάνω. Είναι κακό; Είμαι φυγόπονη; Είμαι ευθυνόφοβη; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι κουράστηκα να προσπαθώ και να νιώθω ότι μου φεύγει η ψυχή ενώ παράλληλα δεν μπορώ να βγάζω αρκετά χρήματα για να μένει κάτι στην άκρη και να κάνουμε με τον φίλο μου αυτά που ονειρευόμαστε μαζί.Εσείς τι λέτε; Έχετε βρεθεί σε τέτοιο σημείο; Πείτε καμιά συμβουλή.