ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγαλωνω και βουλιαζω. Κοντευω 26. Πηρα πτυχιο, εζησα τη περιοδο χαριτος, οσον αφορα εκεινη την ονειρεμενη περιοδο. Φιλοι, ταξιδια, εννοειται οτι και τοτε ειχα τα ψυχολογικα μου, εγραφα ατελειωτα σε ενα τετραδιο. Το θεμα ειναι πως αυτα παρηλθαν. Παροτι ειμαι ευλογημενη με υγεια μεχρι τωρα, ειχαμε καποιες αναποδιες οικογενειακως αλλα ολα ξεπεραστηκαν. Σαν ατομο ειμαι τεμπελα. Δεν κινητοποιουμαι ευκολα, ΚΥΡΙΩΣ για διαβασμα, αλλα τωρα εχει παραγινει. Εχω ενα πτυχιο που δουλεια δεν θα βρω απο κει και δυστυχως δεν εχω στοχους. Καθολου. Λυπαμαι τοσο που εχω επιστρεψει στο πατρικο μου και απλα βλεπω τη ζωη μου να κυλα. Κανω δουλειες του ποδαριου για να νιωθω λιγο χρησιμη, αλλα απο κει και περα νιωθω οτι ολο και βουλιαζω παραπανω. Οι γυρω μου φευγουν, συγκατοικουν, οι φιλοι που ειναι εστω πιο διαθεσιμοι ελαχιστοποιουνται, και εγω επειδη εχω αυτη τη καταραμενη βαρεμαρα δεν κανω τιποτα. Αφησα ενα χομπι ετων γιατι κουραστηκα. Δεν το ολοκληρωσα. Πηρα εκει ενα πτυχιο και χαλαρωσα 10 χρονια, ειναι απιστευτο, ωρες ωρες θελω να μου δωσω μπουνια να συνελθω! Το πιο σημαντικο ομως ειναι οτι δεν κοπιαζω απο θεμα διαβασματος και νιωθω πως χανονται τα πιο παραγωγικα χρονια. Εχω μετακομισει απο το φοιτητικο μου σπιτι εδω και 7 μηνες και τα πραγματα ειναι ακομα στις κουτες. Δεν εχω στοχους δεν εχω προσανατολισμο δεν εχω τιποτα! Ημουν ετοιμη να ρωτησω αν χρειαζομαι ψυχολογο, αλλα ισως ο ψυχολογος ειναι η κινητοποιηση που θα δωσω ΕΓΩ και μονο. Αν δεν το παρω αποφαση δεν γινεται τιποτα. Ελα ομως που παροτι θελω να ξεβαλτωσω δεν θελω να με ξεβολεψω. Το χειροτερο ειναι πως αυτη η κατασταση ειναι στασιμη εδω και τοσο καιρο. Γαμωτο