ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

2 χρόνια πριν τον ιό και την καραντίνα είχα βρει την πιο τέλεια και ταιριαστή παρέα! Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά οι 5 μας στο cafe/bar του ενός τυχαία και από τότε γίναμε αχώριστοι! Είχαμε κάνει το μαγαζί στέκι μας, εκεί συναντιόμασταν κάθε μα κάθε βράδυ μετά από τις δουλειές μας και πολλές φορές μετά το μαγαζί, πηγαίναμε και τρώγαμε σε κοντινά ψητοπωλεία ή το πηγαίναμε σερί στο bar ως το ξημέρωμα... Είχαμε πολύ καλή χημεία μεταξύ μας και πολύ χιούμορ, κάναμε μέχρι και τους θαμώνες να γελάνε. Ειδικά τα σαββατοκύριακα ξεφάντωναμε με τρελό χορό, πειράγματα, κεράσματα κτλπ Ωραία όμως, ήταν και όταν το μαγαζί τις περασμένες ώρες άρχιζε να αδειάζει από κόσμο και τότε χαμηλώναμε τα φώτα, βάζαμε την μουσική που θέλαμε στο χαλαρό και ξεκινάγαμε και λέγαμε ιστορίες, αλήθειες, φιλοσοφίες, απόψεις κτλπ Κάποια βράδια βάζαμε μέχρι και ταινίες στον προτζέκτορα και τις βλέπαμε μαζί και σχολιάζαμε... Δεν ήταν λίγες και οι φορές που μας είχε πάρει ο ύπνος στους καναπέδες του μαγαζιού και πίναμε και πρωινό καφέ εκεί! Είχαμε δεθεί πολύ μεταξύ μας και όποτε κάποιος/α από εμάς είχε ανάγκη ή του/ης είχε τύχει η οποιαδήποτε στραβή τον/ην βοηθούσαμε, ήμασταν παρέα και στα όμορφα αλλά και στα δύσκολα... Πρόσφατα πέρασα μόνη μου με το αμάξι μπροστά από το μαγαζί και θυμήθηκα όλες αυτές τις μοναδικές και πολύχρωμες νύχτες, αντίκρισα την σκοτεινή πιά τζαμαρία και παρατήρησα την σκονισμένη μπάρα ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσα να κάνω εικόνα τις στιγμές που το bar έσφυζε από ζωντάνια, κόσμο και μουσική. Με πήραν τα ζουμια σε κάποια φάση, ύστερα άναψα ένα τσιγάρο και έφυγα βιαστικά... Αναρωτιέμαι πότε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα επιτέλους, να βλέπω την παρέα μου, να βγαίνουμε και να περνάμε καλά...