ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλημέρα σας,μετά από 5 χρόνια συνειδητοποιώ πως δεν με γεμίζει η σχέση που έχω με τον σύντροφό μου.Το τελευταίο χρόνο συζούμε κιόλας σε διαμέρισμα, στην ίδια πολυκατοικία με τους γονείς του.Αρχικά βλέπω πως βαριέμαι με τον ίδιο τον άνθρωπο. Εγώ ασχολούμαι με τις σπουδές μου, αυτή τη στιγμή είμαι άνεργη, μου αρέσει να μαθαίνω νέα πράγματα και να εξελίσσομαι. Ο φίλος μου εργάζεται αρκετές ώρες και έρχεται σπίτι κουρασμένος και το μόνο που τον απασχολεί είναι να πιει το καφέ του, να δει τηλεόραση και να λιώσει στο φεισ-μπουκ. Δεν συμμετέχει να κάνουμε συζητήσεις για την επικαιρότητα, τη τεχνολογία κλπ. Είναι σαν να προσπαθώ να του διεγείρω το μυαλό αλλά μάταια... Έχουμε συχνές συγκρούσεις, όπου εγώ θέλω να αναλύω διεξοδικά και αυτός δε μιλά και κοιτά αλλού θυμωμένα ή έχει ξεσπάσματα οργής ενώ είναι πολύ πράος άνθρωπος.Αν και δε συμφωνούσα να μείνουμε κοντά σε γονείς, τελικά υπέκυψα επειδή θα έληγε η σύμβαση μου και δεν ήξερα πόσο σύντομα θα είχα νέα δουλειά και είναι κοντά στην εργασία του που είναι καθημερινή χωρίς αργίες κλπ. Αυτό με ενοχλεί γιατί δεν μπορώ να εκφραστώ και να χαλαρώσω όσο θέλω. Δεν μπορώ να φωνάξω ούτε να παρατήσω ακατάστατο το σπίτι. Αυτή τη περίοδο μένω στους γονείς μου λόγω προβλήματος υγείας και μου χτυπά άσχημα το γεγονός ότι σε αυτή τη φάση μου είμαι μόνη μου ή με τον αδερφό μου γιατί ο ίδιος δεν αναλαμβάνει δράση επειδή φοβάται.. να με πάει στο νοσοκομείο ή στο γιατρό για παρακολούθηση ή να περιποιηθεί τη πληγή μου... Έχω αρχίσει να μην είμαι σίγουρη για το βήμα που έκανα...1. Δεν βρίσκω σημεία συζήτησης, διαφορετικά από αυτά που απασχολούν τον ίδιο.2. Δεν αναλαμβάνει δράση για εμένα ενώ εγώ έχω κάνει πολλά για τον ίδιο και την οικογένεια του.3. Δεν κατανοεί την ανάγκη μου για ελευθερία κινήσεων και έκφρασης.Έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται...τι θα γινόταν αν δε συνεχίζαμε τη σχέση; αν δεν έμενα μαζί του; αν έδινα τελεσίγραφα...Είναι πολύ καλό παιδί, μάλαμα... απλά είναι χαμηλών τόνων που δεν αναλαμβάνει πρωτοβουλίες... και αρέσκεται στα απλά πράγματα της ζωής... Η βόλτα του για καφέ, ένα καλό φαγητό, οι συνεχόμενες πλάκες και η ξεκούραση του... και διακοπές που πάμε δεν το νοιάζει να μάθει τι γίνεται εκεί αλλά να αράξει και να χαλαρώσει...Μάλλον εγώ έχω το πρόβλημα... δεν θελω να συνηδητοποιησω πως οι άνθρωποι είμαστε αυτό που είμαστε....Καλά Χριστούγεννα!