ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν από αρκετά χρόνια είχα ένα ατύχημα με αποτέλεσμα να έχω πολλές μεγάλες ουλές και αρκετά περιορισμένη κίνηση στο αριστερό μου χέρι. Το χειμώνα δεν το προσέχει κάνεις και έχω την ησυχία μου αλλά ζούμε στην Ελλάδα και τον μισό χρόνο φοράμε κοντομάνικα. Ομολογώ πως βαρέθηκα τα σχόλια άκυρων ανθρώπων, δε με επηρεάζουν ψυχολογικά αλλά σίγουρα από ένα σημείο και μετά κουράζουν. Καταλαβαίνω, ίσως να μην έχουν δει κάτι παρόμοιο, μπορεί και να τους σοκάρει το θέαμα, αλλά όταν ακούω 'κρίμα, ωραία κοπέλα' και δέχομαι το βλέμμα που θα έριχνε κάνεις στο alien εδώ και πάνω από δέκα χρόνια, έχω δικαίωμα να έχω μπουχτίσει. Άλλη κατηγορία αποτελούν όσοι με ρωτάνε τι έπαθα, έχω πει την ίδια ιστορία εκατοντάδες φορές, αναρωτιέμαι αν πρέπει να την τυπώσω σε κάρτες και να τις μοιράζω σε όποιον ρωτάει χωρίς να έχουμε την οικειότητα. Ίσως πάλι να αρχίσω να χρεώνω, η λύση στη κρίση. Λέω να ζητάω τα δίπλα όταν κάποιος ρωτάει πώς δένω τα κορδόνια μου και αν έχω κάποιον να με ντύνει (γιατί το να κλείσεις φερμουάρ με το ένα χέρι δεν είναι απλά επιστήμη, είναι τέχνη). Νομίζω πως μου έχουν τύχει ως τώρα όλα τα ευτράπελα, το πιο πρόσφατο: μάνα να με δείχνει και αν εξηγεί στο παιδί της πως "θα γίνει... έτσι" αν παίρνει ναρκωτικά. Διδακτικό μεν, αλλά διόλου πρότυπο, με έχουν θεωρήσει αρκετές φορές χρήστη. Άλλοι αλλάζουν πεζοδρόμιο ή θέση στο λεωφορείο (όταν ακόμα μπαίναμε) γιατί ως γνωστόν το συνονθύλευμα ουλών που ονομάζεται χέρι μου είναι άκρως κολλητικό. Έχει έρθει κυρία να μου πει να βάλω ζακέτα γιατί με βλέπουν τα παιδιά της. Ας κοιτάξουν αλλού αν είναι να επηρεαστούν τόσο, δε με νοιάζει, πώς το λένε; (στην πραγματικότητα αρνήθηκα ευγενικά και έφυγε εκνευρισμένη). Εδώ να τονίσω πως δεν έχω κάποιο κόμπλεξ, όμως μιλάμε για αντικειμενική αγένεια. Ξέρω, όλα αυτά είναι λεπτομέριες και στην πραγματικότητα δεν έχουν τρομερή σημασία, αν και αποτελούν δείκτη της έλλειψης τακτ αρκετού κόσμου, αλλά νομίζω θα ενοχλούσαν τον καθένα στη θέση μου. Rant over