ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να βλέπω ευτυχισμένα ζευγαράκια στον δρόμο, αγκαλιασμένα και χαρούμενα μέσα στις φούσκες τους. Να περπατάνε χωρίς καμία επιρροή των όσων συμβαίνουν γύρω τους (δεν μιλάω μεταφορικά, για πολέμους και εξωτερική πολιτική, αλλά για κοινωνικά ζητήματα με τα οποία αλληλεπιδρούν άμεσα ή έμμεσα στο ίδιο τους το οπτικό πεδίο και περιβάλλον, αστέγους, τοξικομανείς, απόρους, κτλπ) και να κοιτάνε με το άβουλο ύφος του καλού καταναλωτή όλες τις "ευκαιρίες" στις βιτρίνες των καταστημάτων. Εγώ ποτέ δεν υπήρξα ανέμελος σαν αυτούς, δεν ξέρω καν τι είναι η πολυτέλεια της ονειροπόλησης και αν ποτέ έγραφα βιβλίο περί αυτής, σίγουρα θα ήταν κοινωνική σάτιρα και όχι ρεαλιστικά περιγραφικό. Ποτέ δεν υπήρξα έτσι ανέμελος και χαλαρός, χωρίς να σκέφτομαι το μετά, απορροφημένος στην δανεική θαλπωρή άψυχων αντικειμένων. Ποτέ δεν είχα έστω 50€ να ξοδέψω σε κάτι πέραν των απολύτως απαραίτητων. Δεν είναι ταξικό μίσος, ζήλια, φθόνος ή και απογοήτευση. Απλά έλλειψη ταύτισης. Ζούμε σε έναν άλλον κόσμο εγώ/εμείς (δηλαδή όσοι το βλέπουν από την δική μου οπτική γωνία) με αυτούς και το χάσμα ανάμεσά μας είναι τεράστιο. Ποτέ δεν έβγαλα selfie χωρίς λόγο απλά έτσι, "πάρε ίνστα λίγο από το προσωπικό μου απόθεμα ματαιοδοξίας", ποτέ δεν ντύθηκα με ρούχα που η συνολική τους αξία να ξεπερνούσε τα 100€ απλά για να παίρνω αυτό το ναρκισσιστικό boost σε κάθε κοίταγμα με επιδοκιμασία του αντίθετου φύλου ούτε ήπια/έφαγα ποτέ κάτι έξω που να ήταν διψήφιος αριθμός, έτσι απλά για να νιώσω όμορφα. Από την μία μου αρέσει η αύρα τους έτσι όπως τους παρατηρώ να περνάνε ανάμεσα στην μάζα των εργατών και αγχωμένων καθημερινών ανθρώπων, όλος αυτός ο ενθουσιασμός και η αισιοδοξία, αλλά από την άλλη νιώθω πως υπάρχει μέσα μου μία άβυσσος που απλά το θέαμα και μόνο αυτών των τυχερών της ζωής, δεν θα μου αρκεί για πολύ ακόμα ώστε να χαίρομαι που τουλάχιστον για κάποιους εκεί έξω η ζωή είναι πραγματικά άξια να την ζει κανείς. Νιώθω πως κάποτε θα ξυπνήσει μέσα μου το τέρας της φιλοδοξίας και θα θέλω να ζήσω όπως και αυτοί, ακόμα και αν το Αμερικάνικο Όνειρο στο οποίο προσεύχονται είναι εφιάλτης για την πλειοψηφία, θα θελήσω να το ζήσω κεγώ όπως και αυτοί. Βαρέθηκα τα λίγα χρήματα και τσίμα τσίμα όλες οι υποχρεώσεις και οι λογαριασμοί. Βαρέθηκα την ρουτίνα και επανάληψη. Βαρέθηκα να θαυμάζω άλλους να λάμπουν ονειροπολώντας αντί να ονειροπολώ ο ίδιος. Η λάμψη τέτοιων τυχερών ανθρώπων δίνει έμφαση στην αντίθεση μεταξύ του δικού τους φως και τις σκιές όλων εμάς, λες και την δικιά μας λάμψη έκλεψαν και μας την επέστρεψαν με σκιά και αρνητική ενέργεια. Βαρέθηκα να είμαι απαισιόδοξος και μίζερος, θέλω να χαμογελάσω σαν να μην υπάρχει αύριο και να ζήσω στο τώρα, στο φευγαλέο εδώ και τώρα που είναι τόσο όμορφο αλλά και ξαφνικό, σαν ένα πυροτέχνημα..