ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σας εχει τυχει ποτε να βαριεστε να κανετε οτιδηποτε, αλλα ταυτοχρονα να βαριεστε και που δεν κανετε τιποτα; και ολα αυτα με μια βαθια κρυμμενη ενοχη που καθεστε πολλες ωρες απραγοι; αλλα ταυτοχρονα εστω και η ιδεα να πραξετε το οτιδηποτε (ακομα και να βγειτε με φιλους) σας απωθει απιστευτα;και να λετε στον εαυτο σας ''ενταξει, τελευταια φορα το επιτρεπω αυτο στον εαυτο μου'' αλλα να γνωριζετε κατα βαθος οτι και η αυριανη θα ειναι μια αντιστοιχη μερα;και να θεωρειτε ως δεδομενο οτι για να κανετε μια εξοδο θα πρεπει να εχετε προετοιμαστει ψυχολογικα γ αυτην 1-2 μερες πριν και να χαιρεστε παντα οταν ακυρωνεται;προβληματιζομαι, γιατι καθομαι και αναρωτιεμαι για ολα αυτα ΤΩΡΑ, ενω τα κανω χρονια τωρα. αλλα ο λογος που αναρωτιεμαι ειναι γιατι μεχρι τωρα ενιωθα μονο το κομματι του ''βαριεμαι να κανω κατι'' και οχι του ''βαριεμαι ΠΟΥ ΔΕΝ κανω κατι''. και ειναι κριμα, γιατι μαλλον δεν ενδιαφερθηκα λογω του ουσιαστικου προβληματος, αλλα λογω της ελλειψης απολαυσης που παιρνω πλεον απο τον ανωφελο αυτοκαταστροφικο θα ελεγα εθισμο μου. μηπως ολα αυτα δειχνουν οτι εχω χαμηλη αυτοεκτιμηση, οτι ειμαι υπεραναλυτικη η οτι βαριεμαι υπερβολικα πολυ αυτη τη στιγμη;