Ειμαι 32. Δουλευω απ τα 24 μου. Βρηκα δουλειά μονη μου και μέχρι σήμερα τα χω καταφέρει χωρίς μέσον και γνωριμίες. Ποτέ δεν είχα όραμα ότι θέλω να κάνω κάτι στη ζωή μου. Ποτέ. Απο μικρή. Ποτέ δεν είχα στόχους, ήμουν μέτρια μαθήτρια με κλίση στο βιολί όπου πλέον μετά κοπων λόγω αναβλητικοτητας και βαρεμάρας το ολοκλήρωσα. Ως εργασία δεν διάλεξα αυτό καθώς είναι ασταθής τομέας. Μπηκα σε εταιρία και δουλεύω εκεί απλά με το χαρτί του πανεπιστημίου που τελειώσα. Παροτι μαρεσε πολύ στην αρχή, τώρα βαριέμαι. Μου βγαίνει το ελαττωμα μου, ΔΕΝ θέλω να διαβάζω ΔΕΝ θέλω να ψάχνω ΒΑΡΙΕΜΑΙ. Επειδη είμαι σε κλαδο που θέλει να ψάχνεις μονίμως φοβάμαι ότι θα πάρω πόδι καμία μερα. Εχει αρχισει να φαίνεται ότι βαριεμαι νομίζω. δεν αναλαμβάνω πολλά και δεν θέλω να ανέβω θέση γιατί θα χω περισσότερο διάβασμα και ευθύνες. να σημειώσω ότι οι γονείς μου δεν ζουν πια, μένω με το αγόρι μου. το έχω ξεπεράσει και είμαι καλά, αλλά αυτό με το διάβασμα και την όρεξη για δουλεια φοβάμαι θα φανεί πολύ και θα χάσω τη δουλειά που κάποτε χαρηκα πολύ που την βρήκα. Ουτε προφανώς δεν μπορώ να βασιζομαι οικονομικά σε αλλον. Πως θα σταματησω να είμαι φυγοπονη επιτελους;;