ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, συμπεριφερομουν πολυ περιεργα στο θεμα του ερωτα κ των σχεσεων. Αν ενιωθα κατι για καποιον, το κραταγα μεσα μου, δεν το ελεγα σε κανεναν(ειμαι κλειστη γενικα), κ αν πιστευα οτι ο αλλος δεν με θελει, (πραγμα που συνεβαινε τις περισσοτερες φορες) απλα ελεγα οκ δεν πειραζει κ σταματουσα να ασχολουμαι. Δεν εχω στεναχωρηθει ποτε πολυ ουτε εχω κλαψει επειδη καποιος δεν με θελει. Κατα καποιο τροπο εκλογικευω τα συναισθηματα μου κ λεω οτι δεν εχει νοημα να ασχοληθω με καποιον απ τη στιγμη που δεν με θελει. Κ εκει τελειωνει το πραγμα. ΑΠλα τον ξεχναω κ προχωρω.Πώς ειναι δυνατον να μου ειναι τοσο ευκολο να ξεχναω ολους αυτους με τους οποιους κατα καιρους κολλαω? Δηλαδη πως γινεται πχ οι φιλες μου να μιλανε για ωρες για τον εναν κ τον αλλον κ να στενοχωριουνται γιατι δεν τις θελει κ να τα υπεραναλυουν κ εγω να τους ξεπερναω ετσι απλα? Μηπως απλα δεν ειχα νιωσει κατι εντονο γι αυτους? Αλλα και παλι... Κ οι φιλες μου δεν ενιωθαν κατι εντονο για καθε αγορι που γουσταραν, κ ομως, πονουσαν οταν αυτος τις απερριπτε κ πληγωνονταν.Μηπως κ γω ποναγα, απλα δεν το καταλαβαινα γιατι το περνουσα μονη μου κ δεν το μοιραζομουν με καποιον? Γιατι οσο να ναι οταν μοιραζεσαι κατι με αλλους κ το συζητας το βιωνεις πιο εντονα. Μηπως απλα ειμαι αναισθητη? Δεν θα με χαρακτηριζα ετσι γενικα. Αλλα δεν ξερω τι συμβαινει με την παρτη μου...